Γραμματική

Γραμματική

Μετωπική σύγκρουση, ανείπωτη τραγωδία, εγκληματικές ευθύνες, ανθρώπινο λάθος, εθνικό πένθος, λόγος κενός. Τα επίθετα των ημερών. Όλα αδιανόητα. Όλα λάθος.

Αναπόφευκτη σύγκρουση, προδιαγεγραμμένη τραγωδία, ανύπαρκτες ευθύνες, αποδιοπομπαίος τράγος, ταξικό πένθος, λόγος κενός. Τίποτα δε διορθώνεται. 

Δεν μπορώ να γράψω τίποτα, Νίκο. Φτιάχνω καφέ από χτες. Πολλούς καφέδες. Τρέμουν τα χέρια μας. Δεν ξέρουμε τίποτα εκτός από την πλευρά μας. Εμείς πάντα στην πλευρά των ερειπίων. Στα σμπαραλιασμένα τρένα στο βαγόνι του κυλικείου με τους καπνιστές.

Όσο αγχωμένα κι απροετοίμαστα περιμένουμε τους τρόπους με τους οποίους το κεφάλαιο θα καταργήσει και για μας την πιθανότητα του φυσικού θανάτου, ας διώξουμε τουλάχιστον τα περιττά επίθετα. Νισάφι.

Μούδιασμα, ανημπόρια, οργή και θλίψη. Ουσιαστικά.

Εμείς γι’ αυτούς, αναλώσιμα θηλαστικά. Πολύ ουσιαστικά.

Τα παιδιά, αντωνυμίες για την αγορά.

 

Διγ.

 

*πίνακας: “Eruption du Vesuve”, PierreHenry de Valenciennes

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».