Κανένας πολιτισμός

Κανένας πολιτισμός

Έχουμε μπλέξει με ανθρώπους ολότελα ανέραστους. Δεν τους καίγεται καρφί που κλείνουν τα σινεμά. Αυτοί άμα μπορούσανε θα χτίζαν ξενοδοχείο και στον τάφο της μάνας τους. Ομνύουν στο κέρδος και την ανάπτυξη. Έχουν home cinema και νέτφλιξ. «Αυτοί παιδί μου δεν».

Δε με συγκινεί κανένα κάλεσμα για υπεράσπιση του –αόριστου και ξεχειλωμένου από καιρό– «πολιτισμού». Γι’ άλλα αγωνιώ. Τη φούξια απελπισία της Ναστάζια Κίνσκι που την ερωτεύτηκα στο Ιντεάλ, τη σπαρακτική χαύνωση της Ρόμι Σνάιντερ που τη θέλησα στην Ίριδα, το τσιγάρο στα χείλη της Άννα Καρίνα που το μοιραστήκαμε στο Άστορ. Τρία τεντωμένα πανιά κι ένας τρόπος να κοιτάς και να κοιτιέσαι. Κανένας «πολιτισμός». Το απτό περίγραμμα των ερώτων μας έχουμε να σώσουμε.

 

Διγ.

 

*εικόνα: “Παρίσι, Τέξας” [1984], Βιμ Βέντερς

Author

Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και του Γιώργου Καραγκούνη. Η μόνη που δυόμισι δεκαετίες τώρα δεν έχει αποκαθηλωθεί είναι του Μαζωνάκη. Γι’ αυτό είναι σίγουρος. Ακόμη, έφαγε πάρα πολύ ξύλο για να μάθει γράμματα και ως εκδίκηση σπουδάζει εννιά χρόνια τώρα. Συμπαθεί τις λέξεις με αρχικό γράμμα το βήτα, όπως βιρτουόζος, βανδαλισμοί, βαρυσήμαντα, βότκα και Βλαδιβοστόκ, ενώ αποστρέφεται εκείνες που ξεκινούν από κάπα, όπως καπιταλισμός, κόλαση, κολαούζος, καλλίπυγος και κατενάτσιο. Το μόνο που τον παρηγορεί είναι η απαρασάλευτη πίστη του στην αλτουσεριανή ρήση κατά την οποία: «το μέλλον διαρκεί πολύ».