Έχουμε μπλέξει με ανθρώπους ολότελα ανέραστους. Δεν τους καίγεται καρφί που κλείνουν τα σινεμά. Αυτοί άμα μπορούσανε θα χτίζαν ξενοδοχείο και στον τάφο της μάνας τους. Ομνύουν στο κέρδος και την ανάπτυξη. Έχουν home cinema και νέτφλιξ. «Αυτοί παιδί μου δεν».
Δε με συγκινεί κανένα κάλεσμα για υπεράσπιση του –αόριστου και ξεχειλωμένου από καιρό– «πολιτισμού». Γι’ άλλα αγωνιώ. Τη φούξια απελπισία της Ναστάζια Κίνσκι που την ερωτεύτηκα στο Ιντεάλ, τη σπαρακτική χαύνωση της Ρόμι Σνάιντερ που τη θέλησα στην Ίριδα, το τσιγάρο στα χείλη της Άννα Καρίνα που το μοιραστήκαμε στο Άστορ. Τρία τεντωμένα πανιά κι ένας τρόπος να κοιτάς και να κοιτιέσαι. Κανένας «πολιτισμός». Το απτό περίγραμμα των ερώτων μας έχουμε να σώσουμε.
Διγ.
*εικόνα: “Παρίσι, Τέξας” [1984], Βιμ Βέντερς
