«Δεν είμαι καλλιτέχνης/είμαι εμπόδιο/με τα καινούργια μου airmax/μες το Ηρώδειο».
***
Άρση-θέση: πρώτα αίρεται κάτι, μετά τίθεται. Εν προκειμένω: ο καλλιτέχνης είναι εμπόδιο. Γιατί; Ποιος ο ρόλος του στίχου που ακολουθεί «με τα καινούργια μου airmax/μες το Ηρώδειο»; Πρώτα σε σχέση με το εμπόδιο. Εδώ ο ΛΕΞ με ένα μόλις στίχο βάζει σε λέξεις την καταγωγική μήτρα του ποιητή, τον καταστατικό του ρόλο: ο καλλιτέχνης είναι εμπόδιο ― σε τι; Εμπόδιο στη λησμονιά. Γράφει αλλού: «το μόνο που θα αφήσουμε ιστορίες/και κάνα δυο φωτογραφίες». Ο ποιητής φτιάχνει κόσμους (κόσμος < κόσμημα, στολίδι), κόσμους χτισμένους με λέξεις που τολμούν να έχουν χρόνο μέλλοντα ― στοιχείο που χρήζει τιμωρίας, οι λέξεις αποκτούν εδώ τη δύναμη που θα αρνιόνταν οι θεοί στους ανθρώπους, τη δύναμη να χαρίζουν αιώνια ζωή. Καθόλου τυχαίο ότι στον κήπο των εκπεσμένων ηδονών του Ιερώνυμου Μπος ο ποιητής βασανίζεται πάνω στην ίδια του την άρπα. Ο καλλιτέχνης–εμπόδιο εκμεταλλεύεται την υπέρτατη δύναμη των λέξεων, τη δύναμη να υψώνουν φράγμα στη λησμονιά, να ανατρέπουν τη θνητότητα. Για αυτό και ο καλλιτέχνης είναι εμπόδιο. Εμπόδιο που δεν διστάζει να βεβηλώνει χώρους ιερούς ― τα καινούργια airmax του καλλιτέχνη πατούν το Ηρώδειο, πράξη βέβηλη, ανίερη, όπως άλλωστε συμβαίνει σε έναν άνθρωπο που αποδέχεται το προνόμιο της μοναδικότητάς του, έναν άνθρωπο που μιλάει με τη δύναμη των λέξεων ― και σε αυτόν τον άνθρωπο όλα επιτρέπονται, ακόμα και αν πρόκειται για βεβήλωση.
Τι είναι εξάλλου η βεβήλωση αν όχι μια προσευχή με πρόσημα ανεστραμμένα;