Να διατηρηθούν οι μυρωδιές ― εκείνη η αίσθηση που κατοικεί στα πράγματα και όσο περνά ο καιρός, πάει-φεύγει-εξανεμίζεται. Αίσθηση φευγαλέα, ανάλαφρη: αν δεν την πιάσω κάνει φτερά. Πιάνονται όμως οι αισθήσεις; Αδύνατον· βιώνονται ωστόσο, επανέρχονται, αρκεί κάτι να ’χει απομείνει.
Ο σκύλος μού δείχνει τον δρόμο: τα σκυλιά πριν κατουρήσουν οσφραίνονται το χώμα ― μυρίζουν και ύστερα ενεργούν, δεν σταματούν όμως εκεί: το κατούρημα δεν εξαντλείται στο παρόν, ο σκύλος μαρκάρει την περιοχή του, τη μαρκάρει και επιστρέφει ξανά, ξανά και ξανά, όχι μόνο ο ίδιος, κι άλλοι σκύλοι ― άλλοι σκύλοι σπεύδουν εκεί όπου κατούρησε ο πρώτος σκύλος. Αντίσταση στον αφανισμό, ένας για όλους κι όλοι για έναν: οι κατουρημένες περιοχές, πεδίο έλξης για μέλλοντες σκύλους, για μέλλουσες αισθήσεις — υπόσχεση μνήμης, νεύμα για μια δεύτερη ζωή.
Έτσι είναι όμως: αν δεν πέσεις στα τέσσερα, αν καμιά φορά δεν γίνεις ένα με το χώμα, προκοπή δεν βρίσκεις.
*φωτογραφία: «Ο Πέρσης μου δείχνει τον δρόμο», χ.χ.