Αποστερώντας το πρόσχημα της πάταξης του «χουλιγκανισμού», και της «οπαδικής βίας», θα αφήσουμε να φανεί η αληθινή όψη της υποκρισίας. Μιας υποκρισίας στολισμένης με μπόλικο θέαμα, ώστε να κρύβει ό,τι θα ήταν κρίσιμο να αποκαλυφθεί. Και το κρίσιμο δεν είναι ούτε ότι οι δολοφόνοι χρησιμοποίησαν δρεπάνι, αντί για στιλέτο, ούτε η αιμάτινη κηλίδα στην κοφτερή του κόψη. Κρίσιμο δεν είναι ότι το θύμα σπούδαζε μαθηματικά, αλλά ούτε ότι η δολοφονία έγινε εν καιρώ εξεταστικής, ενώ ο ίδιος γυρνούσε από ένα μπαρ που πήγε να ξεσκάσει. Όσο κυνικό και αν ακούγεται κρίσιμη δεν είναι καν η ταυτότητα του θύματος ― αν ήταν νέο παιδί, αν τον έλεγαν Άλκη, Γιώργο ή Βαγγέλη. Για αυτό και οι αφιερώσεις γκολ στον Άλκη, τα μπλουζάκια, ή η πρόταση ο τελικός του κυπέλλου να φέρει το όνομά του, ασκούν μια υπνωτιστική γοητεία που εξολοθρεύουν το πραγματικό ζητούμενο. Εστιάζουμε στο πρόσωπο, και όχι στην πράξη ― και κυρίως στο πώς στήνεται η πράξη. Η πράξη είναι όμως αυτό που έχει σημασία, όχι το πρόσωπο. Ό,τι ο Walter Benjamin αποκάλεσε «αισθητικοποίηση της πολιτικής» λαμβάνει εδώ προγνωστική αξία. Στήνεται μια ολόκληρη σκηνογραφία θανάτου πάνω σε κιτς αισθητική ―πολεμοχαρείς εικόνες, πένθιμες μουσικές, βίντεο με εξονυχιστικές, άχρηστες λεπτομέρειες ―, η οποία, πέρα από την υπονόμευση του πένθους, πέρα από την υπονόμευση της ίδιας της δημοσιογραφίας ―του πιο φθαρμένου ίσως κλάδου στην περίοδο της Μεταπολίτευσης―, είναι σαν να διαπράττει μια δεύτερη δολοφονία: το αισθητικοποιημένο, αποπολιτικοποιημένο σύμπαν της σημερινής πολιτικής μετατοπίζει το βάρος από την πράξη στο πρόσωπο, από το περιεχόμενο στη μορφή, με τον ίδιο τρόπο που μετατοπίζει τις ευθύνες από τους ηθικούς αυτουργούς, τους εμπνευστές μιας τέτοιας κουλτούρας ―όχι βίας― αλλά δολοφονίας, στην καταγωγή ή στην ανατροφή των δολοφόνων. Αυτό δεν γίνεται όμως καταλάθος, δεν είναι μια αθώα μετακύλιση ευθυνών που απλώς «πουλάει», απεναντίας, είναι μια εντελώς εμπρόθετη, καλά χωνεμένη στρατηγική αποπροσανατολισμού που στόχο έχει να δολοφονεί το πραγματικό προς όφελος της εικονικής αναπαραγωγής του. Είναι ο τρόπος για να εξασφαλίζει η σημερινή εξουσία την επιβίωσή της.