Σχετικά με το δρεπάνι και την «οπαδική βία»

Σχετικά με το δρεπάνι και την «οπαδική βία»

 

Αποστερώντας το πρόσχημα της πάταξης του «χουλιγκανισμού», και της «οπαδικής βίας», θα αφήσουμε να φανεί η αληθινή όψη της υποκρισίας. Μιας υποκρισίας στολισμένης με μπόλικο θέαμα, ώστε να κρύβει ό,τι θα ήταν κρίσιμο να αποκαλυφθεί. Και το κρίσιμο δεν είναι ούτε ότι οι δολοφόνοι χρησιμοποίησαν δρεπάνι, αντί για στιλέτο, ούτε η αιμάτινη κηλίδα στην κοφτερή του κόψη. Κρίσιμο δεν είναι ότι το θύμα σπούδαζε μαθηματικά, αλλά ούτε ότι η δολοφονία έγινε εν καιρώ εξεταστικής, ενώ ο ίδιος γυρνούσε από ένα μπαρ που πήγε να ξεσκάσει. Όσο κυνικό και αν ακούγεται κρίσιμη δεν είναι καν η ταυτότητα του θύματος ― αν ήταν νέο παιδί, αν τον έλεγαν Άλκη, Γιώργο ή Βαγγέλη. Για αυτό και οι αφιερώσεις γκολ στον Άλκη, τα μπλουζάκια, ή η πρόταση ο τελικός του κυπέλλου να φέρει το όνομά του, ασκούν μια υπνωτιστική γοητεία που εξολοθρεύουν το πραγματικό ζητούμενο. Εστιάζουμε στο πρόσωπο, και όχι στην πράξη ― και κυρίως στο πώς στήνεται η πράξη. Η πράξη είναι όμως αυτό που έχει σημασία, όχι το πρόσωπο. Ό,τι ο Walter Benjamin αποκάλεσε «αισθητικοποίηση της πολιτικής» λαμβάνει εδώ προγνωστική αξία. Στήνεται μια ολόκληρη σκηνογραφία θανάτου πάνω σε κιτς αισθητική ―πολεμοχαρείς εικόνες, πένθιμες μουσικές, βίντεο με εξονυχιστικές, άχρηστες λεπτομέρειες ―, η οποία, πέρα από την υπονόμευση του πένθους, πέρα από την υπονόμευση της ίδιας της δημοσιογραφίας ―του πιο φθαρμένου ίσως κλάδου στην περίοδο της Μεταπολίτευσης―, είναι σαν να διαπράττει μια δεύτερη δολοφονία: το αισθητικοποιημένο, αποπολιτικοποιημένο σύμπαν της σημερινής πολιτικής μετατοπίζει το βάρος από την πράξη στο πρόσωπο, από το περιεχόμενο στη μορφή, με τον ίδιο τρόπο που μετατοπίζει τις ευθύνες από τους ηθικούς αυτουργούς, τους εμπνευστές μιας τέτοιας κουλτούρας ―όχι βίας― αλλά δολοφονίας, στην καταγωγή ή στην ανατροφή των δολοφόνων. Αυτό δεν γίνεται όμως καταλάθος, δεν είναι μια αθώα μετακύλιση ευθυνών που απλώς «πουλάει», απεναντίας, είναι μια εντελώς εμπρόθετη, καλά χωνεμένη στρατηγική αποπροσανατολισμού που στόχο έχει να δολοφονεί το πραγματικό προς όφελος της εικονικής αναπαραγωγής του. Είναι ο τρόπος για να εξασφαλίζει η σημερινή εξουσία την επιβίωσή της.

 

Author

Οι φίλοι μου σαλιγκραφείς συχνά μου λένε ότι μοιάζω με γυναίκα· θα 'λεγα ότι βρίσκω ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή την αοριστία. Ο σκύλος μου απ' την άλλη, με κοροϊδεύει ότι είμαι αδέξιος και ενίοτε κοινωνικά απροσάρμοστος. Ίσως, γι' αυτό και όταν μιλάω κουνάω γρήγορα τα χέρια μου χτυπώντας καταλάθος τους διπλανούς μου. Η ευθύνη μου ως σαλιγκραφέας συνοψίζεται στο να λέω ψέμματα και να βάζω άνω τελείες· η άνω τελεία συμπυκνώνει την ποιητική μου θεωρία. Απ' την άλλη μισώ τα greeklish και τα μηχανάκια, ιδίως δε, όταν αυτά με προσπερνάνε από δεξιά. Η λογοτεχνία του 19ου αιώνα είναι η αγαπημένη μου.-