Τα σκατά του αλόγου και ο πίνακας του Πικάσο

Τα σκατά του αλόγου και ο πίνακας του Πικάσο

Στον κόσμο που ζούμε τίποτα δεν είν’ τυχαίο. Όλα για κάποιο λόγο γίνονται ― και τα πιο απίθανα, τα πιο απίστευτα περιστατικά, όλα έχουν λόγο ύπαρξης. Όπως σε εκείνη την αλησμόνητη παρέλαση για τα διακόσια χρόνια από την ελληνική επανάσταση, κάνα εξάμηνο πριν, όταν το άλογο του έφιππου τμήματος έριξε απανωτές κουράδες τη στιγμή ακριβώς που περνούσε μπροστά από τους επισήμους. Και όχι, αυτό δεν το λέγω παρασυρμένος από κάνα αντιεξουσιαστικό καπρίτσιο του «σκατά στην εξουσία κτλπ» ― όχι-όχι, δεν είναι καθόλου αυτό, υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που το άλογο έχεσε μπροστά στους επισήμους: το θηλαστικό, που από αρχαιοτάτων χρόνων βοηθάει άοκνα τον άνθρωπο σε εργασίες, μεταναστεύσεις και πολέμους, το περιούσιο αυτό θηλαστικό συναισθάνθηκε την ιστορική συγκυρία· συμφωνούμε ή όχι με τις παρελάσεις, μικρή σημασία έχει, όλοι παραδεχόμαστε ότι είναι μια λαϊκή γιορτή η οποία ή θα γιορτάζεται από όλους ή από κανέναν. Γιατί λοιπόν να κλειδαμπαρώνεται ο λαός και οι άρχοντες να βρίσκονται στη θέση τους; Το άλογο τιμώρησε την αλαζονεία: τους έχεσε πατόκορφα.

Τη θέση του αλόγου πήρε χθες το έτερο περιούσιο θηλαστικό: ο άνθρωπος. Ενώ η Ελληνική Αστυνομία βγάζει ανακοινώσεις θριαμβολογώντας για την μετά από εννιά χρόνια εξιχνίαση της κλοπής του πίνακα του Πικάσο και του Μοντριάν, και ενώ κατά τη διάρκεια της ανακοίνωσης οι πίνακες βρίσκονται σε περίοπτη θέση (ακριβώς κάτω από την κονκάρδα «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Αρχηγείο Ελληνικής Αστυνομίας»· δυνατή σημειολογία, το κάθε άλλο), ο πίνακας του Πικάσο​ με τίτλο Γυναικείο Κεφάλι που ο ζωγράφος είχε δωρίσει κάποτε στην Ελλάδα, γλιστράει από το ράφι που τον έχουν αποθέσει και πέφτει άτσαλα στο πάτωμα. Δεν τρέχει και τίποτα όμως. Ένας αστυνομικός σπεύδει αρπάζοντας τον πίνακα με γυμνά χέρια μπήγοντας τα δαχτύλια του στο μουσαμά και τον τοποθετεί εκ νέου στη θέση του. Η απρόσεκτη τοποθέτηση του πίνακα, η πτώση του, αλλά και τα δαχτύλια του αστυνομικού πάνω στο Γυναικείο Κεφάλι μόνο τυχαία δεν είναι: σε μια χώρα όπου η πλειοψηφία των ζωγράφων το πιθανότερο είναι να δουλεύουν ως μπογιατζίδες σε κάποια οικοδομή, τι ανάγκη έχουμε τον Πικάσο και τον Μοντριάν; Αντίστοιχα, ποιος άλλος αν όχι ένας αρμόδιος αστυνομικός καλείται να σηκώσει τον πίνακα από το πάτωμα; Και ακόμα παραπέρα: άραγε, τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης στην Ελλάδα ―ζωγράφος, συγγραφέας, σκηνοθέτης, κτλπ.―, αν όχι ένας απένανταρος weirdo ο οποίος ψάχνει ψύλλους στο… πάτωμα;

ΝΣ

1.ΧΙΙ.2021,

Author

Οι φίλοι μου σαλιγκραφείς συχνά μου λένε ότι μοιάζω με γυναίκα· θα 'λεγα ότι βρίσκω ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτή την αοριστία. Ο σκύλος μου απ' την άλλη, με κοροϊδεύει ότι είμαι αδέξιος και ενίοτε κοινωνικά απροσάρμοστος. Ίσως, γι' αυτό και όταν μιλάω κουνάω γρήγορα τα χέρια μου χτυπώντας καταλάθος τους διπλανούς μου. Η ευθύνη μου ως σαλιγκραφέας συνοψίζεται στο να λέω ψέμματα και να βάζω άνω τελείες· η άνω τελεία συμπυκνώνει την ποιητική μου θεωρία. Απ' την άλλη μισώ τα greeklish και τα μηχανάκια, ιδίως δε, όταν αυτά με προσπερνάνε από δεξιά. Η λογοτεχνία του 19ου αιώνα είναι η αγαπημένη μου.-