//Ο άλλος //
Δεν θα περίμενα τα στόρι της για να
της στείλω μια αντίδραση, μια λέξη,
ούτε την ώρα του θανάτου στο γραφείο
που κόβει ο ήλιος χρυσοκίτρινες λωρίδες
τα λάπτοπ, τις καρέκλες, τους φακέλους,
δεν θα ζητούσα από την τουαλέτα
φωτογραφία με υγρά τα δάχτυλά της.
Θα μου αρκούσε, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος που—
Ο άλλος που βυθίζει στο τασάκι
ένα φεγγάρι σα νυχάκι που όλο σπάει
κι αφήνει ένα πόνο καυστικό
έναν ελάχιστο στο δέρμα πάνω πόνο
τις νύχτες που χαϊδεύουν τους λεκέδες
χέρια αδειανά στον λερωμένο τοίχο
όσο επιπλέει το δωμάτιο στο σκοτάδι
όσο χορεύει στο παρκέ πάνω η σκόνη
στρώνει τις τούφες της στις ράχες των βιβλίων
χώμα και τρίχες όμοια σώματα νεκρά
που δεν ενώνονται ποτέ μόνο καθίζουν
μόνο καθίζουν πότε σε εκτάσεις,
σε επιφάνειες, ώσπου έρχεται η μέρα
που σ’ ένα ροζ όλα τελειώνουν γάντι.
Θα μου αρκούσε λέω, έτσι απλά, να ‘μουν ο άλλος.
Ο άλλος, ο τρίτος, αυτός που περισσεύει.
Τη λειτουργία που επιτρέπει των σωμάτων.
Αυτός που οι δύο τόσο έχουν ανάγκη.
Που την αγάπη τη μετρά στην επιφάνεια.
*του Φωκά
... περισσότεραλιγότερα
