// Το πένθος είναι γένους θηλυκού //
Υπάρχει ένα είδος διανοούμενου, γένος συνήθως αρσενικού, για τον οποίο ο θάνατος κοσμαγάπητων ανθρώπων αποτελεί ευκαιρία για αποδείξεις. Αν ήταν ήδη ομιλητικός, τώρα γίνεται λαλίστατος. Δύο χαρακτηριστικά τον κάνουν να ξεχωρίζει:
Α) Κινείται αστραπιαία. Αδιάφορο αν ο θάνατος ανακοινώθηκε πριν από λίγες ώρες, εκείνος στρώνεται αμέσως στη δουλειά ― κατεβάζει ιδέες, σκαρώνει νέα κείμενα, επεξεργάζεται παλιά. Έρχονται έπειτα οι αναρτήσεις: «Ο πολιτικός Σαββόπουλος», «η κληρονομιά του Σαββόπουλου», «Διονύσης Σαββόπουλος: η σύγκρουση ζωής και έργου».
Β) Τα κείμενά του είναι αποστάγματα ορθού λόγου, οι προκείμενες οδηγούν σε συμπέρασμα, το αίτιο φέρνει αποτέλεσμα. Ο λόγος του συχνά γίνεται και έντονα διχαστικός, διαχωρίζει για να εννοήσει: είναι οι φίλοι και απέναντί τους οι εχθροί, το ανάμεσα αποκλείεται.
Υπάρχει ένα ένα κοινό νήμα που συνδέει τα παραπάνω χαρακτηριστικά, μια καθοδηγητική αρχή (δεν το παραδέχεται, αφήνει όμως υπαινιγμούς): ο διανοούμενος υψώνει ασπίδα στη «féminisation» της κοινωνίας· η «féminisation» αφορά και τον τρόπο με τον οποίο πενθούμε: το συναίσθημα είναι γένος θηλυκού, μαζί και όλα τα συμπαρομαρτούντα: θρήνος, κλάμα, απελπισία, άγχος, φόβος, τραυλίζουσα φωνή, τα ημερολόγια πένθους και τα αποσπάσματα ερωτικού λόγου. Ο διανοούμενος απαντά σε όλα αυτά με την αισθητική της ισχύος: προκείμενες, συμπέρασμα, αίτιο, αποτέλεσμα, λογική, οργάνωση, μέθοδος και εγκράτεια. Όλα τ’ άλλα, πύργοι στην άμμο της ακροθαλασσιάς.
*νσ
saligari.net/shmeiomata/to-penthos-einai-genos-thilikou/
... περισσότεραλιγότερα
