Σαλιγκάρι

09.10.25

// Αναλογίες //

Όταν την περασμένη βδομάδα κυκλοφόρησε το βίντεο με τους Ισραηλινούς στρατιώτες που έκαναν ρεσάλτο στα σκάφη του Global Sumud Flotilla, εκεί που με όπλα προτεταμένα ζητούσαν από το πλήρωμα του «Παύλος Φύσσας» να σηκώσουν ψηλά τα χέρια και ταυτόχρονα, μέσα στο «Φύσσας» ακουγόταν η προτροπή στον καπετάνιο του: «Κυριάκο, προχώρα», σκέφτηκα έναν άλλον Κυριάκο, άοπλο κι αγωνιζόμενο μπροστά σε όπλα προτεταμένα, τον Κυριάκο Σταμέλο, ξημερώματα 17ης Νοέμβρη του 1973, λίγα λεπτά πριν την εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο, να ψηλώνει κι αυτός άφοβος πολύ το μπόι του, με το πουκάμισό του υψωμένο για λευκή σημαία μπροστά στις κάνες και τις ερπύστριες. Μου φάνηκε τυχαία και περιπτωσιολογική αυτή η σκέψη και την άφησα να περάσει.

Μου ξανάρθε χτες αλλιώς, ανεστραμμένα, όταν σε σχόλιο κάτω από ανάρτηση που μιλούσε για την επιστροφή των 27 ακτιβιστριών κι ακτιβιστών από τις ισραηλινές φυλακές στη χώρα μας, έγραφε κάποιος με ψευδώνυμο ότι μέσα στα πλοία του στολίσκου δεν βρέθηκε ίχνος ανθρωπιστικής βοήθειας παρά μονάχα προφυλακτικά και ναρκωτικά. Σκέφτομαι ότι όσοι, που δυστυχώς είναι αρκετοί, τα γράφουν αυτά τα πικρόχολα, μισάνθρωπα, εμετικά, καταφανώς ψευδή, εκτός απ’ την απόλυτη ευθυγράμμισή τους με την προπαγάνδα των υποστηρικτών της γενοκτονίας και την οριστική τους αυτομόληση από κάθε τι ανθρώπινο, αποδεικνύουν και την ισχνή φαντασία, τη μηδαμινή ευρηματικότητα της εγχώριας ακροδεξιάς. Καρμπόν τα ίδια έλεγαν κι έγραφαν οι χουντικοί κι οι νοσταλγοί τους για το τι βρήκαν μέσα στο κατειλημμένο Πολυτεχνείο το ’73.

Διγ. ... περισσότεραλιγότερα

Σαλιγκάρι

02.10.25

// Στην κυρά Γιώτα //

Τόπος τραχύς μ’ ανθρώπους αψίκορους. Θαμώνες έχει μόνο άντρες από ένα επίπεδο μπρουταλιτέ και πάνω, πολύ σπανίως να ’ρθει γυναίκα. Έχει βέβαια δύο γυναίκες σερβιτόρες, η μία πρέπει να ’ναι η έτσι του Θανάση, του ιδιοκτήτη, που ’χει πάντα στην πένα τα καρφάκια στο κεφάλι του, χαϊδολογά την κοιλιά του επιδεικνύοντας το σεβαλιέ του κι αποκαλεί όλους ανεξαιρέτως τους πελάτες, ανεξαρτήτου ηλικίας και παραστήματος, «παλικάρι μου».

Καθόμουν κι έβλεπα τα χάλια του Παναθηναϊκού κι έρχεται η μία και μου δίνει μπισκοτάκι Βιολάντα γεμιστό με σοκολάτα. Την κοιτώ παραξενεμένος κι αμίλητος της δείχνω τα πατατάκια που ’χε προ ολίγου φέρει η συνάδελφός της. Τι θέλει αυτή να πούμε; Να ξεράσω δημοσίως και μου φέρνει μπισκοτάκι σοκολάτα με την Άμστελ; Στ’ απορημένο βλέμμα μου σκάει ένα χαμόγελο φευγαλέο και σίφουνας χάνεται στην κουζίνα. Έρχεται μετά από λίγο, με τον δίσκο παραμάσχαλα διακοσμητικό, μη βάλει κι ο Θανάσης τις φωνές ότι λουφάρει, και μου λέει: «μελαγχολικός είστε σήμερα». Ρίχνω μέσα μου κάτι τελευταίες για τη βδομάδα παναγίες, δε μας φτάνει κυριακάτικα ο Παναθηναϊκός που σέρνεται, έχουμε και την αυτόκλητη ψυχολόγο, να μην μπορείς να βρεις ησυχία ούτε στο καφενείο. Ο κόσμος έχει γίνει ανυπόφορος. «Άυπνος είστε; Στεναχωρημένος; Τι σας βασανίζει; Αφού κερδίσατε σήμερα». «Δεν βλέπετε πώς παίζουμε; Έχουμε γίνει περίγελος». «Δεν είναι αυτό! Κάτι σας βασανίζει εσάς, άλλο, σημαντικό». «Πλήρωσα τον Θανάση μέσα, καληνύχτα και καλό ξημέρωμα».

Τι να της έλεγα, ότι θέλω συμβουλές για την Καλαθέα; Πώς καταλαβαίνω την ανάγκη της για νερό; Είναι καλύτερα να βρίσκεται κοντά σ’ ανατολικό ή δυτικό παράθυρο; Ότι απ’ την ευημερία αυτού του φυτού εξαρτάται η ζωή μου; Αδύνατο, θα υπέσκαπτα την αρρενωπότητά μου ανεπανόρθωτα, στο καφενείο τέτοια πράγματα είναι επικίνδυνα. Χίλιες φορές να τα ρίχνω στον Παναθηναϊκό.

Διγ. ... περισσότεραλιγότερα

Σαλιγκάρι

01.10.25

// Ζώνες Μόνιμων Κατοίκων Ή Τα μακρά τείχη των Αθηνών //

Το κέντρο είναι δικό σου.
Τα Εξάρχεια
από την Ασκληπιού μέχρι την Πατησίων
και από την Ακαδημίας μέχρι την Αλεξάνδρας
σου ανήκουν.
Η Σταδίου και η πλατεία Κalpha;υθμώνος
μαζί με το κάτω μέρος της Κοραή,
η Αγία Ζώνη και η Φωκίωνος Νέγρη,
ο Εθνικός κήπος, η Ηρώδου του Αττικού
μέχρι και το Ωδείο
είναι δικά σου.
Παίρνω το Παγκράτι και το Βύρωνα,
την πλατεία Μαβίλη
και όλη την ανατολική πλευρά του Λυκαβηττού,
το Χολαργό και το Χαλάνδρι,
το Μεταξουργείο και το Βοτανικό που
ούτως ή άλλως δεν σε συγκίνησαν ποτέ.
Παίρνω τα Πετράλωνα παρότι ξέρω ότι αυτό
θα σε στεναχωρήσει.
Η πλατεία Καρύτση, η Λέκκα και η Πανεπιστημίου
είναι δικές μου καθώς και η στοά της Όπερας και η Φειδίου.
Χάνω την Μαυρομιχάλη που αγαπώ.
Χάνεις την Δημοφώντος που αγαπάς.
Κρατάς την Αναγνωστοπούλου που βγάζει στο Κολωνάκι.
Κρατάω το μπαλκονάκι στην οδό Μεθώνης.
Η οδός Πεσμαζόγλου ανήκει και στους δύο.



* Φάνης Ζαχόπουλος. Δημοσιευμένο στο Σαλιγκάρι τον Ιούνιο του ‘24. ... περισσότεραλιγότερα

Σαλιγκάρι

26.09.25

// Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο* //

Είδα λιοντάρια να σπαράσσονται απ’ ασβούς, καναρίνια να σοδομίζουν γλάρους, φίδια να χαϊδεύουν αρουραίους. Εκπαιδεύτηκα στην απουσία έκπληξης. Ύστερα, άρχισα να γνωρίζω τους ανθρώπους. Διάβασα κλασικούς, Γάλλους και Ρώσους, να καταλάβω την ψυχοπαθολογία. Γράφτηκα στην κινηματογραφική λέσχη και κάθε Παρασκευή εξοικειωνόμουν με το παράλογο. Σύχναζα στα λαϊκά καφενεία του Κολωνού και στ’ ακριβά μπαρ του Κολωνακίου εναλλάξ. Είδα τους σοβαρούς να γελοιοποιούνται κι ανθρωπάκια να τους τη βγαίνουν στη στροφή. Έζησα βουλιμικά παρά τη διαγνωσμένη παλινδρόμηση.
Όσα κι αν είδα, ένα μονάχα συνεχίζει να μ’ εκπλήσσει. Εκείνοι που μπερδεύουν εσκεμμένα τους αριθμούς· εκεί που θέλει πληθυντικό ευγενείας βάζουν μάγκικο ενικό κι εκεί που επιβάλλεται ενικός, σταράτος κι αθυρόστομος, εκείνοι γλείφουν αχαλίνωτα. Στη ζούγκλα απ’ όπου ήρθα αυτά ήταν ντροπή.

Διγ.

*Φράση του Τερέντιου του Αφρικανού, 2ος αι. π.Χ. ... περισσότεραλιγότερα

Σαλιγκάρι

21.09.25

// ανεξαρτήτως απ’ την όποια επικοινωνία μας //

Το αν μιλάμε είναι τελείως ανεξάρτητο απ' το τι σκέφτομαι και νιώθω
για τόσα εγκλήματα διαβάζουμε στο ίντερνετ
γενοκτονία γίνεται στη Γάζα
μιλάμε δεν μιλάμε απ’ την ανατολή θα βγει ο ήλιος ­– τι το πέρασες
και το φεγγάρι στην τράκα ακόμα, δεν σοβαρεύτηκε
εγώ θα πάω στη δουλειά κανονικά, και να μιλάμε

ειδάλλως πάλι θα πάω στη δουλειά
γυρνώντας θα διαβάσω
ανεξάρτητα από το αν θα μάθω νέα σου
από σένα αυτοπροσώπως ή από αλλού
με ενδιαφέρουν τόσα πράγματα το περιβάλλον η ακρίβεια οι ευρωεκλογές
τι έκθεση θα πέσει στις Πανελλήνιες

ανεξαρτήτως απ’ την όποια επικοινωνία μας
εγώ νωρίς θα κοιμηθώ και πάλι το πρωί δεν θα σηκώνομαι
στην Αθηνών αύριο θα ’χει κίνηση
και το ελεύθερο ολοένα θα σπανίζει στα νησιά μας
είτε μιλήσουμε είτε δεν
εγώ έχω τόσα πράγματα να με απασχολούν
ένα σωρό ιδέες για ποιήματα
χώρια απ’ το αν εσύ κι εγώ μιλάμε.

*π.κ.

saligari.net/poihmata/aneksartitos-ap-tin-opia-epikinonia/ ... περισσότεραλιγότερα

Σαλιγκάρι

18.09.25

// Όλα είναι φιξιόν //

Καθένας πρέπει να γράφει μία μόνο φράση, έλεγε ο Χρήστος, να ’χει μονάχα αυτήν να πελεκά και να σκαλίζει εσαεί. Ό,τι άλλο, ό,τι προστίθεται, φλυαρίες κι αμετροέπειες ανυπόφορες.
Σε πόσες περικοκλάδες περιέπεσα, πόσα στυλό και πλήκτρα ταλαιπώρησα, να περισώσω, μη μου βραχούν και μη μου σπάσουν, τέσσερις-πέντε λέξεις. Πόσες ανταλλαγές, γεωμετρίες και δυνατότητες προφασίστηκα, πόσα εικοσάλεπτα και τάπερ επινόησα, πόση μελάνη σαν σουπιά σου ’χω πετάξει για να σου κρύψω μία φράση, αυτήν που τώρα σαστισμένη ανασκάπτεις:

Θέλω και μπορώ πολ(λ)ύ

Διγ. ... περισσότεραλιγότερα