Σαλιγκάρι

25.04.24

// Τα δόντια και οι ψυχές //

«Όλο σου τ’ άχτι στα δόντια σου το βγάζεις;». «Εσύ τι θες τώρα; Δικά μου είναι, ό,τι θέλω τα κάνω. Τα δόντια, χρυσέ μου, θέλουν φρόντισμα, καθαριότητα, είναι τα κόκκαλα της ψυχής» του απαντούσε συνήθως άκεφα η Ελένη. Αυτό με τα κόκκαλα το ’χε ακούσει σε μια ταινία χρόνια πριν, την άρεσε και το ξεπατίκωσε, ούτε θυμόταν πια από πού.

Εξαρχής τον είχε παραξενέψει τον Διαμαντή η σχέση της Ελένης με τα δόντια της. Τα βούρτσιζε με μανία, λες και σκαλώναν τα κρίματά της και τα πάθια της απάνω στις αδαμαντίνες και στις ρητίνες των οδόντων της και τα ’ξυνε αυτή με το παλουκάκι της οδοντόβουρτσας να τ’ αποδιώξει. Εχτός από τον βίαιο τρόπο, του ήταν και η συχνότητα ανοίκεια. Το πρώτο βράδυ που ’χανε κοιμηθεί μαζί, όταν ξημέρωσε ο θεός τη μέρα και ξυπνήσανε, χουζούρευε ραχάτικα αυτός, άπλωσε τη χερούκλα του να την αγγίξει την όμορφη που ’χε πλαγιάσει αποβραδίς κι εκείνη πουθενά. Πριχού τον πιάσουνε τ’ άγχη του πως κι άλλη γυναίκα τον παράτησε προτού λαλήσει πετεινός, άκουσε θόρυβο απ’ το μπάνιο. Ησύχασε. Τους αναγνώριζε επαρκώς τους ήχους του σπιτιού του κι αυτοστιγμεί αντελήφθη πως ήτανε του νιπτήρα το νερό που έρρεε και πάφλαζε κι άκουγε την Ελένη να φτύνει κατ’ εξακολούθηση. Μυστήριο τρένο η λεγάμενη να σηκώνεται αξημέρωτα σε ξένο σπίτι να βουρτσίσει τα δοντάκια της. Πού την είχε δηλαδή χτες βράδυ την οδοντόβουρτσα; Αφού το τσαντί της ήτανε μια σταλιά. Ήρθε μετά σεινάμενη κουνάμενη, ξαναξάπλωσε δεξιά του και μοσχοβόλαγε ο στόμας της κολγκέιτ. «Οδοντογιατρός είναι ο μπαμπάς σου;» τη ρώτησε. Γέλασε τότες ελαφρώς το Λενάκι και του αμόλησε πρώτη φορά την εξυπνάδα με τα δόντια και τα κόκκαλα.

Με τον καιρό συνήθισε ο Διαμαντής· μόλις ξύπναγε, όπως άλλοι πάνε για κατούρημα κι άλλοι βάζουνε να γίνεται ο καφές, η Ελένη είχε προτεραιότητα τα δόντια της. Τέσσερις ή πέντε φορές ημερησίως. Και δώστου με κάθε ευκαιρία η επωδός με τα δόντια και της ψυχής τα κόκκαλα. Λιγάκι ανοικονόμητη σ’ αυτό αλλά χαλάλι. Κατά τα λοιπά, ήτανε κορίτσι φίνο, σπουδαγμένο και σκερτσόζικο. Η οικογένειά της διατηρούσε βιοτεχνία με κονσέρβες. Ο βίος μαζί της προοιωνιζόταν χαρισάμενος.

Δυστυχώς, δεν άργησαν να ’ρθουν εντάσεις, όταν ανακάλυψε η Ελένη πως ο Διαμαντής σπανίως ως ποτέ έπλενε τα δικά του δόντια. Είχε μια θεωρία, ότι αφού πάντα τσιγάρο μύριζε η αναπνοή του, δεν ήθελε, λέει, να φέρνει τεχνητές μεταβολές στο πεχά του στόματος γιατί μετά το πλύσιμο τα πράγματα είχαν άλλη γεύση, σαν αποστείρωση νοσοκομειακή ένα πράμα και δεν την άντεχε, ποιο το νόημα να χάνει ασκόπως χρόνο στο νιπτήρα; Τη διαόλιζε την Ελένη η τεμπελιά του σε ζητήματα στοματικής υγιεινής, μα τι να πει; Όταν της έφερε δικαιολογία θέμα υγείας, «έχω αναρρόφηση και άσθμα, αγάπη μου, μού ’ρχεται αναγούλα μόλις πα να τη βάλω στο στόμα μου την αναθεματισμένη την οδοντόβουρτσα», κατάλαβε πως ο περί ου παραήταν πονηρός και είπε να πάρει, όσο ήτανε καιρός, εξόδου.

Η Ελένη, γενικά, τα πίστευε αυτά που έλεγε στ’ αστεία. Για ν' αφήνει αυτός τερηδόνα μα και πλάκα να του σαπίζουνε τα δόντια, φαντάσου τι κωλοχανείο θα ’χει την ψυχή του.

Διγ. ... περισσότεραλιγότερα

Σαλιγκάρι

23.04.24

//Τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο//

Παραδομένος σε μια μοίρα σκοτεινή
έτσι αφημένος σ’ ένα απόκοσμο παζάρι
να υποφέρω από μια δύναμη κρυφή
με τα κουρέλια μου να ντύνω το φεγγάρι

Γελώντας λούζομαι σε βιβλικές βροχές
κι αν σκοτεινιάζω αγάπη μου μη με φοβάσαι
γιατί ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
που με τυλίγουν σαν ομίχλη όταν κοιμάσαι

Την ερημιά μου τη στοιχειώνουνε φωνές
πονάει η μνήμη μου και σκούζει σαν θηρίο
και έτσι για πάντα θα γεμίζω μ’ ενοχές
για τα γλυκά απελπισμένα σου αντίο

Και εγώ που πάντα ήθελα μέσα σου να ζήσω
σφαδάζω κάτω από έναν ξένο αστερισμό
ήρθα εδώ για να υποφέρω, ν’ αγαπήσω
και να χαθώ

*του Π. Ροδοστόγλου ... περισσότεραλιγότερα

Σαλιγκάρι

20.04.24

// Παίδων αγωγή //

Μην κρύβετε γλυκά απ' τα παιδιά
σε ράφια που δεν φτάνουνε
σε ευφάνταστες κρυψώνες
γιατί θα βγουν ναρκομανείς
ανώμαλοι
και πόρνες

Φωκάς ... περισσότεραλιγότερα