Επικοινωνία
Ακολουθήστε μας στα social media:
Προτάσεις συνεργασίας στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
Φόρμα Επικοινωνίας
«Ό,τι συμβαίνει εδώ “μεταξύ μας” αφορά όλον τον κόσμο»
// Αντικειμενικά //
Από αντικειμενική σκοπιά, όλες του οι συνήθειες ήταν βλαβερές. Αλκοόλ, τσιγάρο, Παναθηναϊκός, πίστη στο αγέραστο του έρωτα. Στην πραγματικότητα, απλά σκληραγωγούσε συκώτι, πνευμόνια, νεύρα και καρδιά.
Η πραγματική ζωή ποτέ δεν είχε καλή σχέση με αντικειμενικότητες και μετρημένους υπολογισμούς. Η σκληραγώγηση, αντιθέτως, εκκρίνει, άμα σκάψεις, τρυφερότητα.
Διγ.
[ Γιώργης Παυλόπουλος, Η Νύχτα και ο Χρόνος ]
Τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας
την είδε στ’ όνειρό του.
Βρέθηκαν λέει στο Ντελφτ
και ήταν ακόμη ωραία
και κάθισαν στην πλατεία
και θυμηθήκαν τα παλιά.
Το φως ήταν χρυσό
όπως στον Βερμέερ.
Της τηλεφώνησε τ’ όνειρό του
κι εκείνη του είπε: Μα πώς ξεχνάς;
Πράγματι συναντηθήκαμε στο Ντελφτ
την περασμένη Δευτέρα
και καθίσαμε στην πλατεία
και ήθελες να περάσουμε μαζί τη νύχτα
και ήθελα
μα δεν μπορούσα και σου είπα
«Έχει χαθεί για μας ο Χρόνος».
Κι εσύ τότε μου είπες:
«Ας μείνουμε μέσα σ’ αυτό το φως.
Ίσως όλος ο Χρόνος
είναι μόνο μια νύχτα
και δεν θα θυμηθούμε ποτέ
αν τη ζήσαμε ή την είδαμε στ’ όνειρό μας».
[Ρόττερνταμ, 16-6-2003]
* από τη συλλογή «Πού είναι τα πουλιά;» (2004).
// Οι δήμαρχοι //
Θέλουν οι δήμαρχοι
ν’ αλλάξουν την Αθήνα
έχει γεμίσει η πόλη αφίσες και φυλλάδια
—Κι εγώ λερώνω με &sigmota;χάκια τα τετράδια
Έχουνε όραμα να φτιάξουνε τον τόπο
θέλουν ν’ αυξήσουνε τα πάρκα και το πράσινο
—Κι εγώ θλιμμένος σαν τη Γώγου ή τον Άσιμο
Θέλουν οι δήμαρχοι να αλλάξουνε την πόλη·
μα η πόλη ήταν μια χαρά χωρίς εκείνους,
γόνους πλουσίων, δικηγόρους και κρετίνους.
Θέλουν οι δήμαρχοι να γίνουμε Ευρώπη
ψηφιακά να υπολογίζουν την πλημμύρα
Μα η καρδιά μου η βρεγμένη, η κακομοίρα
πώς να στεγνώσει ρε μωρό μου μ’ αναπτήρα;
*π.κ. Δημοσιευμένο στο Σαλιγκάρι τον Οκτώβρη του ‘23.
// Λιακόνι σε μια φούχτα //
*της Αγνής Β. Μπαγκέρη ( saligari.net/filoksenia/liakoni-se-mia-fouchta/ )
[ ανακωχή ]
Γέροι φιγούρες τραγικές
Με μούτρα πλαδαρά, προγούλια κόκκινα
Ψωνίζουν στην Ομόνοια προσφυγόπουλα
Εγώ μετράω τις καρδούλεστην ανάρτηση
Που έκανα προ ολίγου για τη Γάζα
Τσεκάρω τα προφίλ των κοριτσιών
Που μοιάζουν όμορφα
Στα αστικά, μαύρα μωρά σε πλάτες κρέμονται
Παραμερίζουν οι κυρίες να μην κολλήσουν
Κι απλώνουν στις κενές θέσεις τις τσάντες
Στα φρεναρίσματα πρεζάκια μετεωρίζονται
Λυγίζουνε τα γόνατα και σπάνε
Εγώ σε βλέμματα ηδυπάθειας βυθίζομαι
Όλος ο κόσμος πια κοστίζει τίποτα
Αριστοτέλους, Μάρνης, Αχαρνών
Στον ώμο ο Έρως αντί τόξο, καλαζνίκοφ
Με δυο φτερά ηλεκτρικά, κουμπάκι ον/οφ
Τη σιωπηρή ανακωχή σπάει των ενοίκων
*Φωκάς. Δημοσιευμένο στο Σαλιγκάρι την άνοιξη του ‘22.
// Τόση γνώση που έγινε ασήκωτη //
Βλέποντας τον Τραμπ να τσακώνεται με πρυτάνεις πανεπιστημίων, reels με τον Τσάρλι Κερκ να μιλά για την απάτη των πανεπιστημιακών πτυχίων που απομακρύνουν από την πραγματική ζωή της αγοράς και της εργασίας ― αναρωτιέμαι (αντιστεκόμενος στον πειρασμό να κατεβάζω καντήλια) σε τι εύφορο έδαφος πατάνε και λένε ό,τι λένε. Ότι τελικά για την υποτίμηση της γνώσης, ίσως να μην φταίνε μόνο οι Τραμπ, αλλά και η ίδια η γνώση που έγινε ασήκωτη.
Ρίχνω π.χ. μια ματιά στα δικά μου χωράφια και σκέφτομαι ― πόση γνώση προϋποθέτει σήμερα για να διαβάσεις ένα φιλολογικό ή φιλοσοφικό δοκίμιο. Πλάι στα κείμενα των Ντελέζ και Ντεριντά, βάζω τον Μονταίν και τον Πασκάλ. Για να καταλάβεις τους πρώτους θες διδακτορικό στη φιλοσοφία· με τους δεύτερους τα βγάζει πέρα και μια έφηβη. Πάω σε συνέδρια λογοτεχνίας και ακούω κάτι λόγια ελληνικά ξεχασμένα από τον Θεό, κάτι λατινικές εκφράσεις που αναρωτιέμαι αν αυτός που μιλάει μένει εδώ μαζί μας ή είναι ο Κικέρωνας. Και τότε καταλαβαίνω αυτό που λέμε ότι η «αισθητική είναι ηθική», ότι τα πάντα στη ζωή είναι θέμα ύφους ― από την τέχνη και την πολιτική μέχρι τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Και ότι απευθυνόμενοι στους λίγους, θα μας την πέφτουν οι πολλοί· απευθυνόμενοι στους πολλούς, όλο και κάποιον θα τσιμπήσουμε και θα τον κάνουμε δικό μας.
*νσ
**εικόνα: Qué pico de oro, χαρακτικό από τη σειρά Los Caprichos του Francisco Goya (φωτογραφία απο την έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη, Φλεβάρης του ΄25).
saligari.net/shmeiomata/tosi-gnosi-pou-egine-asikoti-2/
[αξημέρωτοι πόθοι]
«[...] τα όνειρα δεν έρχονται σαν ομιχλώδη πετάσματα, πίσω από τα οποία ξετυλίγεται μια δράση ασήκωτη από την καθημερινή πραγματικότητα, ούτε σαν προμηνύματα μελλοντικών καταστάσεων. Αντίθετα εμφανίζονται με όλη την καταστροφική τους ένταση και σκληρότητα και μάλιστα επανέρχονται πολλές φορές, και για πολλά χρόνια, μετά το πραγματικό γεγονός που τα προκάλεσε, ματώνοντας παλιές πληγές μέσα στην αγωνία της νύχτας.
Αγωνία όλη νύχτα· ούτε ύπνος ούτε τίποτα. Μόνο ένα βύθος, κάτι σα νάρκη».
*Γιάννης Πάνου, Aπό το στόμα της παλιάς Remington, Αθήνα, Καστανιώτης, 2000.
// Παιχνίδι //
Γραμμές κλωστές, κλωστές γραμμές, λεπτές κι οι δυο. Λεπτή γραμμή ανάμεσα στις καταχρήσεις και τον εθισμό δοκιμάζει την αντοχή της κλωστής. Λεπτή γραμμή μεταξύ ανάγκης κι εξάρτησης δοκιμάζει την αντοχή της κλωστής. Η κλωστή πάλλεται, κινδυνεύει. Μέχρι κάποιο σημείο της ζωής μας (έχει ανεπιστρεπτί παρέλθει, μάταιο να ψάξεις ακριβώς να το εντοπίσεις, απλώθηκε σα λαδιά, διαπότισε τα πριν και τα μετά) είχαμε αυτονόητη δυνατότητα να παράγουμε πολλές κλωστές. Οι διαχωριστικές γραμμές ήταν και τότε λεπτές, είχαμε όμως κλωστές μιλιούνια, σκευή γερή. Τώρα, καιρό τώρα, μας απομένει μια κλωστή, από δοκιμασίες βαριά καταπτοημένη, κι αυξάνονται μονάχα οι γραμμές. Έτυχε την αδύναμη μοναδική κλωστή μας να πρέπει να διασώσουμε με τα υφαντήρια από χρόνια πτωχευμένα. Γραμμές θα στήνουν κάθε λίγο συμπληγάδες.
Έλα να πάρεις την κλωστή μου όπου πονά να δέσω τη δική σου, έλα με την κλωστή σου να βάλεις δυο τσιρότα στη δική μου. Έλα να παίξουμε ζωή με τη φθορά.
Διγ.
