ζητάτε είδα μάτιαμε σκίζετε κομμάτια
Στην κηδεία του παππού, ολονών το μέλημα ήταν ένα:
πού είχε αφήσει η Γωγώ το παιδί.
Ας ήταν ευκολονόητο ότι η μητέρα ενός πεντάχρονου παιδιού θα είχε μεριμνήσει
ώστε την ώρα της κηδείας του προπάππου του και παππού της το παιδί να βρίσκεται κάπου·
όχι, αυτοί εκεί – πού άφησες το παιδί, Γωγώ
όχι αν είναι καλά
όχι τι τάξη πάει
όχι αν έμαθε ποδήλατο, κολύμπι ή μελόντικα
ξανά και ξανά, για φορές όσες κι οι θείοι και οι θειάδες του σογιού,
ακούστηκε η ίδια απορία
πού άφησες το παιδί, Γωγώ
με την ίδια επιλογή λεξιλογίου
την ίδια λαχτάρα για την ήδη γνωστή απάντηση
και γι’ άλλες τόσες φορές
(συνηθισμένη ίσως κι απ’ τις ακατάπαυστες ερωτήσεις του μικρού)
η Γωγώ απαντούσε
με το ίδιο ύφος
την ίδια ψύχραιμη τονικότητα
το παιδί είναι με τον πατέρα του.