i)
Οι γοργόνες είναι για τους κέδρους
τα βράχια είναι,
να κρούουν ήλιους
τα στήθη τους
Το βουνό είναι τ’ αγρίμια,
οι πέτρες, οι γέροντες που χάθηκαν στο δάσος
Μια όμορφη ροδακινιά
όπως την θυμάμαι · άλλη
Τα πνέματα είναι ,
το γλέντι των ψυχών
στους μπαχτσέδες
της λεπρής πασχαλίτσας
Οι άνθρωποι είναι για τα πουλιά,
να τα φθονούν
να τα σκοτώνουν.
ii)
Tώρα! Μια στάλα .
iii)
Πάλιωσε ήδη το νερό κι η άμμος. Οι ιδέες είναι για τα νεροπίστολα τ’ απατηλού ή ένας σκοπός, που οδηγεί τον θίασο στον κανιβαλισμό του. Πέρασε ο χρόνος του πραγματικού, τώρα δύο παλλόμενοι γλουτοί δίνουν το τέμπο.
Οι γοργόνες είναι για τα μάτια …
iν)
Την ελεγεία, σε τέταρτα χωρίζω.
Ααααααα
Τώρα ησύχασα!
Τέρμα οι λαμπτήρες
Τέρμα οι βατήρες
Τέρμα! Τέρμα!
Μιαν εκτόνωση !
Το κολύμπι κόντρα στο ρεύμα, είναι πιο έξυπνο, εάν δεν ξέρεις να κολυμπάς.
Τέρμα οι σκιές
Τέρμα οι ιαχές
Τέρμα ! Τέρμα !
ν)
Οι ματιές είναι,
να δένουν πρόσωπα
Τα πρόσωπα είναι τ’ αγρίμια,
οι γοργόνες είναι για τους κέδρους
να φωτίζουν ήλιους – πνέματα ,
τα στήθη τους
Τα κορίτσια είναι για τη βροχή
ότι ειν’ το χώμα μου ,
για τα κορίτσια
Τέρμα πια η λαγνεία
Τέρμα η υπεροψία
Τέρμα ! Τέρμα !
Οι άνθρωποι είναι για τα πάθη·
φαίνεται στα μάτια τους.
vi)
Με το βήμα μου αργώ, προχωρώ,
κι όμως τρέχω,
ειν’ το μέλλον μου αυτό ;
( ή προτρέχω ) .
vii)
Είναι η θάλασσα στα πορφυρά βαμμένη
– οι γλάροι την ποθούν –
ουτ’ ηδονή ούτε μένος την ταράσσει,
είναι ολάνθιστη η πλάση ,
και οι ροδακινιές ανθούν
Μια στάλα αρκεί , ν’ ανατραπεί η γη,
αρκεί να είναι Τώρα !
νiii)
Πολύ μετά τη σιωπή, και τη βροχή που σβήνει, και τις κεραίες των ποντικιών, και των ωρών μας τη παιδική αφέλεια . Το λάβαρο από κάματο. Κάματο βαθύ, πάνω στο λίκνο των αθέων, των ρεβιζιονιστών, των παθιασμένων, εκείνων που στην ρέμβη τους λιμνάζουν μα πιότερο · σ ‘ όλου του κόσμου των δειλών . Δειλών πολύ. Ενώ δεν τόλμααν να ζήσουν, περιαίπεζαν με στίχους τη ζωή .
Επάνοδος στο πουθενά!
Ω μουσική! Ω ηδονές ! Ω κόσμοι!
Χαίρε αδελφέ μου ,
οι εμπειρίες ενός πνιγμένου από καιρό πια
είχαν καταγραφεί .
Φωκάς .
να τα σκοτώνουν .