Την επόμενη φορά που θα γράψω

home rest

 

Ξέρω πως την επόμενη φορά που θα γράψω, θα σε κάνω λέξη.
Γι’ αυτό, όλο και αναβάλλω το ανοιγόκλειμα των βλεφάρων μου, το άπλωμα των ρούχων ή το να σηκώσω τα χαλιά. Αν μπορούσα και κάτι ακόμη δραστικότερο, όπως τον χτύπο της καρδιάς μου ν’ αναβάλω, θα το έκανα. 

Διότι εγώ, που έβγαλα δόντια μέσα στη σύγχυση και το ‘ρωτηματικό, και πιο μεγάλο πόνο δεν γνωρίσαν τα πετσιά μου από τη διάφανη αιώνια απόσταση even between the closest human beings, που ζω ένα γκρι σαν παρεξήγηση*  και τ’ όνομά μου επιμελώς αποσιωπώ ακόμη, εγώ η φτυσμένη στο στιγμιοτυπικό μέσα απ’ τη μήτρα της ομίχλης, γνωρίζω πως την επόμενη φορά που θα γράψω, θα χρειαστεί να μην αναφέρω τίποτε από όλα αυτά. Μονάχα ίσως να παραδεχτώ ξανά και ήσυχα (όπως τον κλαίνε τον νεκρό οι πολύ δικοί του) πως τ’ ονειρεύτηκα εκείνο το σπίτι μας. Δίπλα στα δέντρα.

Αλλά τώρα, μες στης Κυψέλης την αγωνία των 21:15, άλλο δεν κάνω από το να επιστρέφω σ’ εκείνο το σπίτι, τ’ ονειρεμένο: στους τοίχους και το πλατύσκαλό του, τις λεπτομέρειες του νερωμένου ξύλου στα έπιπλα, στα χέρια σου πάνω σ’ εκείνα τα ξύλινα έπιπλα ή ακόμη και στον τρόπο που το φως του απομεσήμερου, έτσι όπως έμπαινε δειλά σ’ εκείνη την κουζίνα, γλύκαινε τα παρατημένα πάνω στον πάγκο πορτοκάλια. Μα πάνω απ’ όλα, σ’ αυτό το είδος της ξεκούρασης που είμαι πλέον σίγουρη οτι πιο πολύ απ’ ό,τι άλλο, υπήρξε πάντα στη φαντασία μου και μόνο. Έτσι όμως δυνατά που τη λαχτάρησα, άλλο δεν μου’ χει μείνει πια –μήτε από αισθήματα, μήτε από επιθυμίες, μήτε κι από επιλογές– πέρα απ’ το να προσπαθώ τα χέρια μες στο χώμα και το αίμα να βυθίζω, και σκάψε, σκάψε, θα το πετύχω κάποτε, τι διάολο, να ξεκολλήσω αυτό το «μας» απ’  τα θεμέλιά του.

*

Έτσι σκεφτόταν και συχνά σημείωνε στα τετράδιά της, με κάτι δάκρυα-σταφύλια ν’ αφήνουν στάμπες σε μουτζουρωμένες και εικονικές σελίδες.
Κάθε βράδυ κι από μια επιστροφή-αναμέτρηση.
Κάθε πρωί κι από ένα γράμμα προς την καινούρια λέξη.

 

 

 

σόφι λ.

 

 

*Γιάννης Στίγκας, Φρανκενστάιν ή καλύτερα άτιτλο, Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο, εκδ. Μικρή Άρκτος, 2014

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Μπλε κουβέρτα

Λίγο πριν αποφασίσουμε πως το κορίτσι μας τελικά θα...

Έμιλυ

στην Α. στις σιώπες που συναντιόμαστε Έ μ ι λ...

Επικαιρότητα

Πάλι ταράχτηκαν οι άντρες κι αγορεύουνε Τηρούν με πάθος τις...

Από την ποίηση του δρόμου στην ποίηση της φροντίδας και πάλι πίσω

Κυριακή 12 Νοέμβρη 2023, Περιβολάκι   Από την ποίηση του δρόμου στην...