«Διαταραχή Γενικευμένου Άγχους»

«Διαταραχή Γενικευμένου Άγχους»

Η διάγνωση του νευρολόγου ψυχιάτρου ήταν «Διαταραχή Γενικευμένου Άγχους». Υποθέτω πως αυτό εξηγεί πολλούς από τους παράλογους φόβους μου. Τους τελευταίους μήνες ζω κλεισμένη στο σπίτι. Γράφω τις λίστες του σούπερ μάρκετ, ο γιος μου πάει για τα ψώνια, δεν δίνει πολλή σημασία. Έτσι είναι τα παιδιά στην εφηβεία… Τίποτα έξω δεν μοιάζει αληθινό. Κοιτάω καμιά φορά την πόρτα, το φως που μπαίνει κάτω από τη χαραμάδα, τα μόρια της σκόνης που στροβιλίζονται αργά πάνω απ’ το ξύλινο παρκέ κι ύστερα χάνονται πέρα απ΄ το μαύρο υπόβαθρο του σκοτεινού διαδρόμου, απλώνουνε τη μάζα τους, τα μόρια της σκόνης που δεν ενώνονται ποτέ, χώμα και τρίχες —σώματα νεκρά— που δεν ενώνονται, μόνο σαν βρουν μια επιφάνεια, μα και πάλι, σε απόσταση, χωριστά.

Έξι μήνες κλεισμένη μέσα. Με τον χθεσινό σεισμό πήρα την απόφαση και βγήκα στο μπαλκόνι. Θα πέσει —λέω— το ερείπιο να σωθώ. Προτού κατεβάσω τα παντζούρια κοίταξα τους ανθρώπους κάτω μαζεμένους.

Αν δεν φοβόμουν τόσο.

Αν δεν φοβόμουν.

 

Φωκάς

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...