Εισέπνευσε για ώρα και βαθιά. Πίεσε τα δάχτυλά του. Έσφιξε την παλάμη της. Τέντωσε τα πέλματά του. Λύγισε λίγο τη μέση της. Αυτός κάτι είπε. Ένιωσε ένα τράβηγμα και προσπάθησε να χαλαρώσει τον αυχένα της. Το μήλο του Αδάμ του ανεβοκατέβηκε. Παραμέρισε μερικά ενοχλητικά τσουλούφια από το μάγουλό της. Το ύφασμα του καναπέ έτριξε κάτω από τα νύχια του. Εκείνη έκανε πως δεν το άκουσε. Αυτός ξαναμίλησε γιατί είδε κάτι σαν αμηχανία. Η φωνή του σα να έσπασε. Του απάντησε κουνώντας το κεφάλι.
Οι παλμοί του έπεσαν. Οι παλμοί του ανέβηκαν. Οι παλμοί της έμειναν σταθεροί. Αυτή φαντάστηκε πως ήταν κορμός δέντρου που επέπλεε γαλήνια στο χλιαρό νερό. Ανέπνευσε. Αυτός ξαναμίλησε. Είναι ένα δέντρο. Παρατηρεί τις αντανακλάσεις του ήλιου στην επιφάνεια του νερού και τα μικρά ζωάκια που κολυμπάνε διακριτικά γύρω της. Μένει για λίγο αναποφάσιστη, κοιτάζει κάτι δεξιά, μετράει αντίστροφα. 3-2-1. Καταπίνει.
Αυτός στέκεται ακίνητος, αυτή χαϊδεύει το δεξί της γόνατο. Εκείνος ανάβει ένα τσιγάρο και κοιτάει την ώρα. Εκείνη αναφέρεται στη στιγμή που ο πατέρας της της έμαθε να λέει την ώρα και της αγόρασε ένα ρολόι χειρός με τα 101 σκυλιά της Δαλματίας στο καντράν και γαλάζιο δερμάτινο λουράκι. Εκείνος της έκανε ορισμένες ερωτήσεις. Είχε μαζευτεί λίγο σάλιο στην άκρη των χειλιών του που έμοιαζαν να ανοιγοκλείνουν σε αργή κίνηση. Και το δικό της στόμα είχε στεγνώσει πια. Είχε μια γεύση απαίσια και πρόφερε βαριά τα λ. Άρχισε να κρυώνει. Της φαινόταν ολόκληρος άθλος να πιάσει το ποτήρι. Προτίμησε να μείνει σιωπηλή. Εκείνος ένιωσε θυμό. Εκείνη ένιωσε θυμό.