Ο κάθε μαχαλάς και η τάξη του. Κάθε σπίτι ένα κελί, κάθε κελί και ένα κελάηδισμα. Στον ουρανό δεν υπάρχουν μαχαλάδες, μόνο σημεία στον ορίζοντα, φτερά που κοπανιούνται, η εμβοή των ραπισμάτων στον αγέρα και σμήνη από τους τυχοδιώκτες του Καλοκαιριού.
« Να αγαπάς το ψύχος του Χειμώνα, γίνε πιο κίτρινος απ’ του Φθινόπωρου τα φύλα, την Άνοιξη φοβού τον Γδάρτη, το Καλοκαίρι μην τραγουδάς – αν το κουφάρι σου δεν θες ψημένο σ’ ένα δέντρο απάνω – . Το Καλοκαίρι να αποταμιεύεις… Για ν’ αγαπάς το ψύχος του χειμώνα, να γίνεσαι πιο κίτρινος απ’ του φθινόπωρου τα φύλλα, και μέσα απ’ τα καιόμενα αποθέματά σου να διυλίζεις απ’ την άνοιξη τη στάχτη. Ο κάθε μαχαλάς και η τάξη του ».
Μα στον ουρανό δεν υπάρχουν μαχαλάδες. Οι φόνοι και οι αιμομιξίες δεν καταδικάζονται γιατί δεν εφευρέθηκαν ακόμα, η αρχή είναι ακέφαλη, εν είδει κεφαλής εφύτρωσαν δύο στήθη γυναικεία για να βυζαίνουν τα απάτριδα μωρά.
Μία ζωντανή εικόνα του Άμμωνος, μια καρικατούρα της άμωμου συλλήψεως και μια απόχη, αρκούν για να τελέψει ο Θεός, προσοχή!
Όχι ο άνθρωπος ή το πουλί
μα ο θεός.
Φωκάς .
