[Ηχούν οι σάλπιγγες…]

Ηχούν οι σάλπιγγες, του έρωτα σηνιάλα.
Μα εγώ ακούω μοναχά τα βελανίδια
Πώς ξεσπλαχνίζονται απ’ του δέντρου το κορμάκι
Και πέφτουν κάτω στο μηδέν, στο σάπιο χώμα.

Ηχούν τα τύμπανα της νέας άλλης μέρας.
Κι εγώ ακούω μοναχά τους γκρίζους λύκους
Αντιλαλούν τα ουρλιαχτά τους στο φαράγγι
Μα εγώ τους βλέπω μες στο σπίτι να κρυώνουν.

Ηχούν οι άρπες στ’ ουρανού μας το φεγγάρι.
Μα εγώ το ακούω κάθε βράδυ να πεθαίνει
Κι όπως κοιτάζω προς του χρόνου τα σημάδια
(να τρεμοπαίζουν και να σβήνουν πότε πότε)
Ζηλεύω τόσο που δεν είμαι κάποιος άλλος
Ν’ ακούω τους ήχους ως ηχούν
Κι έπειτα Παύση.-