Αντανακλά στο είδωλό μου η κατσαρόλα
μαζί κι η λέξη που δεν είπαμε ακόμα
Και αύριο, λέει, κάνεις κοπάνα απ’τη δουλειά
Και όλο το πρωί χαζεύουμε έπιπλα για το καινούριο σπίτι
Και τελικά, να δεις, θα κάνουμε σεξ μες στο ΙΚΕΑ
Και θα ‘ναι σίγουρα ό,τι πιο ολόκληρο συνέβει εκεί μέσα
Γιατί συνήθως όλα (εκεί)
είναι κομματάκια
Και πάντα εμείς (εμείς, εδώ)
τα συνθέτουμε με κόπο
βίδα βίδα
πριν τα χαρούμε
Ή πιο σωστά
Για να μπορέσουμε να τα χαρούμε
Για να μπορέσουμε να στερεώσουμε επάνω τους
ένα ποτήρι, ένα βιβλίο
κάνα φωτάκι
δε βαριέσαι
Ενώ αν αύριο έπαιρνες ρεπό
Και πηγαίναμε οι δυό μας στο ΙΚΕΑ
Θα φτάναμε ως το δωμάτιο της κουζίνας
Κι ίσως έτσι καταφέρναμε επιτέλους να ξεχωρίσουμε
Την παρελθούσα εικόνα μας
που αντανακλά ακόμη με μανία
Στα καλοστρωμένα κυριακάτικα τραπέζια
Στη φροντίδα του γεύματος
Στο πλύσιμο των πιάτων.
Αντανακλά στο είδωλό μας μέχρι σήμερα
Η τελευταία μπουκιά παραχωρημένη όπως πάντα στον πατέρα
Εκείνο το αστείο που και τη δέκατη φορά μας πλήγωνε
-κι όμως γελούσαμε σαν να απαντούσαμε «χαλάλι»
Όλη η ζωή, αχ κόσμε μου, πλαστικέ κι ευάλωτε,
μια κατάφορη προσπάθεια κατανόησης
Κι η επιθυμία μας
ό,τι διασώθηκε απ’ τα αλλεπάλληλα καρέ ντροπής
Αντανακλάν κι αυτά μαζί με σένα
Στα ασημένια κουταλάκια του επιδόρπιου
που όλο βυθίζουν το γλυκό
βαθιά εντός μου.
Που λες,
αν καταφέραμε να ξεχωρίσουμε για λίγο
Το είδωλό μας απ’ τα σερβίτσια αυτά του μέλλοντος
Εσύ κι εγώ
Θα φταίει σίγουρα το σεξ μας στο ΙΚΕΑ
Το κάπου ανάμεσα
Στα περσινά έπιπλα κήπου και την αποθήκη
(που όλο βγαίνουμε).
Θα ‘ναι επειδή αντέξαμε
Να φανταστούμε
Ένα σπίτι αληθινό
Κι όχι τεμάχια γυψοσανίδων στιβαγμένα
Θα’ ναι επειδή εκείνο το «χαλάλι»
Στο τέλος αντιγύρισε
Κι επέστρεψε εκκωφαντικό απ’ την κουζίνα και την χάλασε
Τη μόστρα
Τη ζωή μας
Στην κουζίνα
Την κουζίνα
Κι έτσι μάθαμε
Μαθαίνουμε
Κι έτσι μαθαίνουμε να αγαπάμε
Πάλι.