Είναι τα σύννεφα στον ουρανό
οι μήτρες της βροχής
το σπέρμα της μελαγχολίας μου
Έλα να ζήσουμε μία ζωή υγρή
εγώ,εσύ,
ο χρόνος
η βορά του
η βρύση του
ο βόας του
Ας το ξεχάσουμε αυτό…
Τα φτερά του γλάρου, λερωμένα από τα τόσα ταξίδια, τα έδωσα στο ενεχυροδανειστήριο.
Ποιος ξέρει;
Όλο και κάποιος θα ενδιαφερθεί για τις αμαρτίες ενός γερογλάρου.
Ο χρόνος και η βρύση του
η βράση του
η βρώση του
Η ζωή είναι μεγάλη
για να είναι θλιβερή
Ο γλάρος δεν θα πιάσει τίποτα, λέει.
Φωκάς