https://www.youtube.com/watch?v=aNYjOVo5IEw
Πάλι περιμένω κάτι καλό
Και νιώθω πάλι να βουλιάζω στην αχαριστία.
Επειδή είμαι απ’ αυτούς που ό, τι αλλάζει τους τρομάζει κι ό, τι η ζωή τους φέρνει
πλέον δεν τους συνεπαίρνει.
Στέκομαι στήλη άλατος, ο χρόνος παραμένει αδάμαστος κι εγώ σε κοιτάζω και σε παροτρύνω
μύρισε νιώσε
μύρισε νιώσε
Σαν τα ποιηματάκια που μαθαίναμε στα σχολειά όντας παιδιά
Να τα πούμε στις γιορτές και να μοιάζουμε όλα μεταξύ μας, έτσι παρατεταγμένα
Το ένα δίπλα στο άλλο
Και ίσως μόνο τότε να ήμαστε ειλικρινά ο ένας δίπλα στον άλλον
Και μοιάζαμε σε όλα μας
Το ίδιο στιγματισμένοι
Το ίδιο επηρεασμένοι
Το ίδιο πληγωμένοι
κάπου κάπου διεφθαρμένοι
Από την ίδια αδιαφορία, την ίδια πλήξη, ψυχολογική και συναισθηματική βία
Των γονιών, καθηγητών κι άλλων τόσων σημαντικών
Που αργότερα έγιναν ο έρωτας ο γραφικός κι ο φίλος ο πληκτικός.
Κρατάω στα χέρια φύλλα πειραγμένα όμως κάθε φορά έχω τη σωστή κάρτα
Κι όμως δεν μπορώ να βγάλω ένα φουλ της προκοπής, να πιάσω ένα μήλο,
Να φτύσω μια ξελευθερία.
Και παραμένω αγαλματάκι ακούνητο αμίλητο αγέλαστο μέρα νύχτα.
Ό, τι έχω μέσα μου είναι
αυτό το ξεκίνα σταμάτα
ξεκίνα σταμάτα.
Η ζωή θα ’χε πλάκα θυμάμαι να μου λένε κι ύστερα να γυρίζουν αλλού τη ματιά τους και να κλαίνε.
Οι ηλίθιοι
Νόμιζαν πως δεν θα τους δω, δεν θα καταλάβω
Μα εγώ κατάλαβα και είδα
Και γυρνάω κι εγώ αλλού τη ματιά μου τώρα
Και στα αγέννητα παιδιά μου λέω ψέματα και παραμύθια.
Μα την αλήθεια, τη φυλάω για σένα.
Κρατάω στα χέρια τη ζωή μου
Κι ό ,τι με μαραζώνει είναι
Η καλή μου η τύχη
Που με θαμπώνει
Μπαίνει χειμώνας κι εγώ πνίγομαι στη θάλασσα της Σούγιας.
Κι ό ,τι με θλίβει είναι
Αυτή η μανία για ερωτισμό, ναρκισσισμό, απλότητα και φαντασία
Πώς να στο πω;
Θέλω τα πάντα
για πάντα
μα πάντα
μένω με την αχαριστία.
*η φωτογραφία της Αφροδίτης Alassad
Μ.