Βαλσάκι

Βαλσάκι

 

Δεν θα σου πω ποιος είμαι.

Δεν θα σου πω ποιος δεν είμαι.

Θα σου πω τι σκέφτηκα.

 

Θα υπογράφω ως Μ. και ο λόγος μου θα είναι σχεδόν πάντα κοφτός. Μη σκαλώνεις. Όλα τα κείμενα που θα διαβάσεις από μένα θα συνοδεύονται από ένα τραγούδι. Οφείλεις να ακούς το τραγούδι παράλληλα με την ανάγνωση διότι τα κείμενα προέκυψαν μέσα από το εκάστοτε τραγούδι. Είναι απαραίτητος ο συνδυασμός. Αλλιώς θα καταλάβεις τα μισά. Αν βαριέσαι να μπεις στη διαδικασία, διάβασε κάποιο άλλο από τα εξαιρετικά γραπτά που φιλοξενούνται στο παρόν  blog. Όταν ξεκινήσεις να διαβάζεις, πιθανότατα να σου αποσπά την προσοχή η μουσική που θα ακούγεται στο βάθος. Μη σκαλώνεις. Δεν είσαι σε βιωματικό σεμινάριο. Takeyourtime. Ελπίζω κάπου να ταυτιστείς. Και να σου αρέσει και το τραγούδι. Και να είσαι ένας αναγνωρισμένος εκδότης που θα δει τα κείμενά μου και θα με κάνει διάσημη… Μη σκαλώνεις.

 

Θα περιμένω. Ακίνητος στη μέση μιας πλατείας που τη ζεματάει ο ήλιος. Θα σκέφτομαι πώς πέρασε πάλι ο καιρός, εναλλάχτηκαν οι εποχές, οι γείτονες πήγαν διακοπές και γύρισαν, οι κυβερνήσεις έπεσαν και ξανανέβηκαν, τα παιδιά τελείωσαν τα θερινά και επιστρέφουν στο σχολείο. Μένω ο ίδιος καθώς παρατηρώ τη ζωή να κυλάει και να κυλάει, να μπαίνει μέσα μου και να με ανασταίνει.

Ιδρώνω. Παραμένω ακίνητος και σκέφτομαι πως σε άφησα να νομίζεις ότι ήμουν πιο καλός, πιο δικός σου. Φέρνω στο μυαλό μου τη μέρα που σου έταξα μια πέτρα απ’ το φεγγάρι. Καταπίνω το σάλιο μου και συνειδητοποιώ ότι δεν στην έφερα ποτέ. Όχι όμως γιατί το αμέλησα – κι ας νομίζεις εσύ έτσι…

Μετράω και ξαναμετράω. Κάνω υπολογισμούς μα νομίζω πως δεν μου φτάνουν τα δάχτυλα. Δώς μου και τα δικά σου. Ξανά. Απ΄την αρχή. Πάλι τρία τα έβγαλα. Γιατί να είναι μόνο τρία; Έρχονται, φεύγουν, έρχονται, φεύγουν. Τα ζω και τα ξαναζώ κι αυτό που ζω το αφουγκράζομαι και το πονάω. Όλα φεύγουν. Όλοι φεύγουν. Κι αυτούς που δεν φεύγουν, τους διώχνω. Κι αυτούς που δεν διώχνω τους ξεχνάω.

Στάδιο 1ο : Είσαι τα πάντα για μένα.

Στάδιο 2ο : Θέλω να γίνεις τα πάντα για μένα

Στάδιο 3ο : Πάλι εσύ είσαι;

 

Λαχανιάζω. Μετράω ξανά. Ένα, δύο, τρία. Ένα, δύο, τρία. Βαλσάκι… Κάτι κινείται μέσα μου διστακτικά. Κι εκεί στη μέση της πλατείας που τη ζεματάει ο ήλιος, απλώνω το αριστερό μου χέρι με ανοιχτή την παλάμη στο ύψος του ώμου, με το άλλο πιάνω τον αέρα από τη μέση. Και χορεύω…

 

Θα περιμένω λοιπόν. Κάποιες μέρες ακίνητος και κάποιες χορεύοντας βαλς. Πάντα στη μέση της πλατείας που τη ζεματάει ο ήλιος. Θα περιμένω και θα σου υπόσχομαι πως την επόμενη φορά, θα σε αγαπήσω καλύτερα.

 

 

M .

 

Author

Η Σόφι είναι ένα κορίτσι που διαβάζει, γράφει, τραγουδάει και μαθαίνει πιάνο σε παιδιά. Θα ήθελε να είχε σπουδάσει φυσική και μια μέρα να ξυπνήσει έχοντας διαβάσει όλη την φιλοσοφία, χωρίς τον κόπο.

1 comment

  • Έχω καιρό να σκαλώσω τόσο με απόσπασμα, λιτό, άμεσο, ειλικρινές και οικείο, συνέχισε

Comments are closed.