♦
Δεν σβήνω, όσο και να πίνω
Και να χορταίνω ηδονή, μία ακόμη
Χάδια, αφήσανε στα μπράτσα μου σημάδια
Φιλιά, που στον λαιμό μου τώρα πλέκουνε θηλιά
Λαγνεία, αντίδοτο πικρό για την ανία
Και τέρψη, πέπλο στιλπνό της έλλειψης η έξη
Στης καύλας τα όμβρια νερά του υπονόμου
Ζητώ την υποστύλωση του Νόμου.
♦
Καθώς γευόμουν, τα στήθη σου τ΄ αμάλθια,
σκεφτόμουν τη φίλη σου την Άθια.
Δάχτυλα, γάμπες, λαγόνες, μηροί,
της διαστροφής μου όμηροι.
Κι όσο ανέβλυζε του κόλπου σου το χύμα,
να την χωρέσω πάσχιζα σε ποίημα.
♦
Της πλεονεξίας μας καταδίκη: η ανηδονία.
Κάποια Πενία στρουφίζει τα ινία.
Του έρωτά μας εκκρεμής ο λώρος
τον ψαλιδίζει ασθμαίνοντας ο Πόρος.
Φωκάς