Πεταλούδες II

Πεταλούδες II

«Σου στέλνω αυτές τις λέξεις σχετικά μ’ εκείνες τις ανυπόφορες φράουλες
που μου παρήγγειλες να φυτευτούν στον κήπο.
Νομίζω ήρθε η ώρα να συνεννοηθούμε για κάποια τυπικά
όπως παράδειγμα
Για τα λιπάσματα που ίσως χρειαστούμε
—το χώμα δεν τραβάει καθόλου εύκολα
παρά την υγρασία του φλεβάρη—
Κι η θέση τους στον κήπο δεν έχει ακόμη οριστεί
—παρά την σημαντικότητά της—
Μα πάνω απ’ όλα
Σκοπός σ’ αυτές τις λέξεις μου, λυπάμαι, δεν υπάρχει.
(Και τι άλλο να ‘ναι η κηπουρική
σε Αθήνας κέντρο του ’23
πέρα από ένα άσκοπο χόμπι;)
Με τον ίδιο τρόπο, σκέφτομαι
σπανίως εντοπίζεται κάποιου είδους χρηστικότητα
σε καταστάσεις όπως
το να σκίζεις με τα δόντια σου μια φράουλα στα δύο
να την πιπιλάς έτσι ακατάπαυστα μέχρι να φτιάξεις μακιγιάζ.
Τέλοσπάντων
Αυτά τα λόγια επιβεβαιώνουνε, θαρρώ, με κάποιον τρόπο
πως ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε δίκιο
και όλη η τέχνη είναι εντελώς άχρηστη
(κι ας το βλέπεις σε λεζάντα πια στο ίνσταγκραμ)
Είναι εντελώς άχρηστη, σου λέω
Όπως κι αυτές οι φράουλες
που επιθυμείς να φυτευτούν στον κήπο
Όπως κι αυτές οι λέξεις
που —όπως όλες—
οδηγούν σε ένα ακόμη αδιέξοδο
αντί να οδηγούν
σε σένα».

Και κάπως έτσι θα τελείωνε το γράμμα
Με μια αίσθηση ολοκλήρωσης του λόγου
Κι ας με συνέχει αυτό της ποίησης το δράμα
Θα πάω μισή.
Με την αμήχανη χαρά παιδιού του δρόμου.

Author

Η Σόφι είναι ένα κορίτσι που διαβάζει, γράφει, τραγουδάει και μαθαίνει πιάνο σε παιδιά. Θα ήθελε να είχε σπουδάσει φυσική και μια μέρα να ξυπνήσει έχοντας διαβάσει όλη την φιλοσοφία, χωρίς τον κόπο.