Στάχτη, δουλεία και γκλαμουριά

Στάχτη, δουλεία και γκλαμουριά

Εδώ οι πρωινές κόρνες δίνουν το ηχόχρωμα της πολιτείας,

εδώ ο Ήλιος σηκώνει επανάσταση

Εδώ οι άστεγοι στοχάζονται  περισσότερο απ` τους πολιτικούς

 

Εδώ το μέλλον των νέων σοδομίζεται ,

εδώ το παρόν των νέων, σιωπηρώς μεγαλουργεί

Εδώ οι κόποι, ανταμείβονται με κόπο

 

Εδώ οι γυναίκες χτενίζουν πλούσιες μπούκλες, καστανές ,

 oι χυμοί τους έχουν γεύση από  άλμη και θυμάρι

 τα μάτια τους, αντιφεγγίζουν  τη Μεσόγειο

 

Εδώ  – το “τίποτα” σημαίνει “κάτι” –

oι θεοί κάποτε πλάσθηκαν καθ΄ εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου,

μια κόρη κάποτε γεννήθηκε απ` τον Νου

 

Εδώ που το πρεζάκι στο φανάρι με ρωτάει

Λες κάτι ν` άλλαζε, αν ο Σωκράτης είχε φύγει ;

Λέω  – Όχι –

Απ`  τις επάλξεις της επτάκορφης

Δρόμοι ενός φιλοδιάκοσμου παρελθόντος

Απέμεινε μονάχα

στάχτη

δουλεία και γκλαμουριά . . .

 

Φωκάς .

Author

Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του. Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό. Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...