Με μούτρα πλαδαρά, προγούλια κόκκινα
Ψωνίζουν στην Ομόνοια προσφυγόπουλα
Εγώ μετράω τις καρδούλες στην ανάρτηση
Που έκανα προ ολίγου για τη Γάζα
Τσεκάρω τα προφίλ των κοριτσιών
Στα αστικά, μαύρα μωρά σε πλάτες κρέμονται
Παραμερίζουν οι κυρίες να μην κολλήσουν
Κι απλώνουν στις κενές θέσεις τις τσάντες
Στα φρεναρίσματα πρεζάκια μετεωρίζονται
Λυγίζουνε τα γόνατα και σπάνε
Εγώ σε βλέμματα ηδυπάθειας βυθίζομαι
Όλος ο κόσμος πια κοστίζει τίποτα
Αριστοτέλους, Μάρνης, Αχαρνών
Στον ώμο ο Έρως αντί τόξο, καλαζνίκοφ
Με δυο φτερά ηλεκτρικά, κουμπάκι ον/οφ
Τη σιωπηρή ανακωχή σπάει των ενοίκων
Author
Το "Φωκάς" του 'μεινε απ' το σχολείο. Παρ' όλα αυτά έχει γίνει τόσο δικό του, ώστε σπανίως γυρίζει το κεφάλι όταν κάποιος θα τον αποκαλέσει με το βαφτιστικό του.
Είναι ένας τραγουδοποιός που είναι κοινωνικός λειτουργός, που παίζει κιθάρα, αλλά που θα 'θελε να παίζει τσέλο φορώντας κάτι ανάλαφρο, όπως για παράδειγμα σανδάλια και αμάνικες φαρδιές φανέλες μες στον Χειμώνα. Όταν κανείς δεν κοιτάει ή όταν κοιτάνε όλοι, είναι ποιητής. Κάνει παρέα με σαλιγκάρια και σκυλι(ε)ά, αλλά θα 'θελε να χει μια γάτα. Αρέσκεται στο να απαγγέλλει ποιήματα μιμούμενος τη φωνή του Εμπειρίκου και του Χριστιανόπουλου, εναλλάξ. Θα τον πετύχετε να τριγυρνάει στο Παγκράτι κρατώντας μία ναυλότσαντα Σκλαβενίτη μ' όλα του τα υπάρχοντα, σφυρίζοντας κάποιον οικείο σας σκοπό.
Μην φωνάξετε "Γιώργο!", δεν θα γυρίσει...
