Ένα βαλς αργό του Dimitri

Υψωμένος στων άστρων την κρύπτη

μ’ ένα βαλς αργό του Dimitri

τραγουδώ για τα πάθη

αγκαλιάζω τα λάθη

νιώθω τίποτα πια πως δεν λείπει

 

Τα γυαλιά μου αλλάζουνε χρώμα

τραγουδώ για τα πάθη ακόμα

μ’ ένα βήμα συρτό

και στεγνό τον λαιμό

αρχινώ τον χαμένο μου αγώνα

 

Το λευκό σου το φως με μαγεύει

τα στερνά μου τα σάλια γυρεύει

αντιφέγγω κυρτός

ανακλώ κάθε φως

που το σκότος γλυκά συντροφεύει

 

Των ανίερων πόθων που θρέφει

της ψυχής η ατέρμονη μέθη

βιονικός ο αιών

κάρμα καλωδίων

κάποιος χρόνος — θα φύγω— μου γνέφει

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Έτσι αισθάνονται οι διάσημες;

Βλέπω τι ανεβάζουν στα σόσιαλ γυναίκες διάσημες κι άλλες...

Ένα καροτσάκι χωρίς μωρό

Του είπε ζηλεύεις γιατί είσαι λιγούρης. Κάνεις προβολές. Εκείνος...

/_/

Στο φως η ευαισθησία μου η καινούργια πλάσμα αλλόκοτο της...