Ποιοι Είμαστε
Κάθε προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι το Σαλιγκάρι έχει ναυαγήσει. Αποφασίσαμε λοιπόν να αποδεχτούμε ότι το Σαλιγκάρι είναι κάτι που αλλάζει διαρκώς κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι από πίσω του προσπαθώντας να το κατανοήσουμε και να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζει. Λένε πως, αν δεν μπορείς να ορίσεις κάτι, αρκεί να του αφαιρέσεις ό,τι περιττό – εκείνο που θα μείνει είναι η ουσία του:
Το Σαλιγκάρι είναι απολύτως ανεξάρτητο και παράγει πρωτογενές υλικό. Ασχολείται πρωτίστως με τον λόγο και επιδιώκει να χαράσσει καινούριες διαδρομές μέσα στη γλώσσα, την οποία δεν αντιλαμβάνεται ως ένα κλειστό, δεδομένο σύστημα· αντιθέτως, στη δυναμική κίνηση της γλώσσας βλέπει να εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι μετωνυμιών, μεταφορών και παρομοιώσεων, ένα παιχνίδι εικόνων, ήχων και λογοτεχνικών ηρώων – για αυτό και το καβούκι του ξεχειλίζει από ποίηση, φωτογραφίες, στίχους και τραγούδια. Δεν είναι όμως ούτε μουσικό εγχείρημα, ούτε φωτογραφικό ή ζωγραφικό, κι ας τα περιέχει όλα αυτά.
Το Σαλιγκάρι είναι μια συλλογικότητα ανθρώπων που διαβάζουν, ακούνε, παρατηρούν, συνομιλούν και γράφουν. Γράφουν για να καταλάβουν, για να επικοινωνήσουν, για να συνδεθούν και να συνδέσουν. Γράφουν γιατί αγαπούν την τέχνη. Τελικά γράφουν, γιατί αυτό μπορούν. Συγκινείται από τις ιδέες της συνύπαρξης και της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Επιθυμεί να συνδιαλλαγεί με το παρελθόν, και πιστεύει στην ανθρώπινη λογική και στην ελευθερία που προκύπτει μέσα απ’ τον κανόνα. Αλλά το ενδιαφέρει να υπάρχει στο παρόν και να προτείνει εναλλακτικές εκδοχές του.
Το Σαλιγκάρι πιστεύει και στην επιστήμη, απλώς όταν προσθέτει 2+2 βγάζει 5, διότι γνωρίζει πως η αλήθεια δεν είναι μία. Κάτι που μάλλον εξηγείται από την αξία που βλέπει στο παιχνίδι. Ο κόσμος παίζοντας ανακαλύπτεται – το Σαλιγκάρι πιστεύει πολύ σε αυτή την ιδέα, για αυτό και ο Homo-Ludens, ο άνθρωπος-παιχνίδι, είναι η αρχετυπική του φιγούρα. Στα μάτια του Homo–Ludens καθρεφτίζεται η αγωνία μιας διαρκούς ανακάλυψης. Ίσως γι’ αυτό και το Σαλιγκάρι δεν σταματά να ελπίζει – αν και συνήθως αποφεύγει να το ομολογήσει.
Το Σαλιγκάρι πέρα από τη διαδικτυακή του στέγη, τοποθετεί τη φυσική του παρουσία σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών κάπου στα Εξάρχεια. Εκεί συναντά τον Εαυτό του και τον Άλλον, μέσα από εκείνους τους τρόπους που αισθάνεται ότι το εκφράζουν.
Το Σαλιγκάρι δημιουργήθηκε από το παιδικό όνειρο δύο φίλων, το 2015.
Έκτοτε, κάθε μέρα κι από λίγο, βλέπει αυτό το όνειρο να ανθεί.
συντακτική ομάδα
Αναστασία
Η Αναστασία μπήκε στο Σαλιγκάρι για να γράψει, αλλά τελικά δεν έγραψε. Δεν την πειράζει όμως γιατί είναι η πρώτη που...
Διγ.
Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και...
ΝΣ
Γιατί γράφω στο Σαλιγκάρι; Κάτι γυρεύω – τι γυρεύω; Αφηγήσεις, ιστορίες – και τι διάολο σημαίνουν αυτά; Την κατοίκηση σε έναν κόσμο, ...
Σόφι λάιζ
Η Σόφι είναι ένα κορίτσι που διαβάζει, γράφει, τραγουδάει και μαθαίνει πιάνο σε παιδιά. Θα ήθελε να είχε σπουδάσει ...
Φωκάς
Μου αρέσει να τρώω, να καπνίζω και να αυνανίζομαι. Ανάμεσα, γράφω τραγούδια και ποιήματα, σε τραγικό τόνο...
// ανεξαρτήτως απ’ την όποια επικοινωνία μας //
Το αν μιλάμε είναι τελείως ανεξάρτητο απ' το τι σκέφτομαι και νιώθω
για τόσα εγκλήματα διαβάζουμε στο ίντερνετ
γενοκτονία γίνεται στη Γάζα
μιλάμε δεν μιλάμε απ’ την ανατολή θα βγει ο ήλιος – τι το πέρασες
και το φεγγάρι στην τράκα ακόμα, δεν σοβαρεύτηκε
εγώ θα πάω στη δουλειά κανονικά, και να μιλάμε
ειδάλλως πάλι θα πάω στη δουλειά
γυρνώντας θα διαβάσω
ανεξάρτητα από το αν θα μάθω νέα σου
από σένα αυτοπροσώπως ή από αλλού
με ενδιαφέρουν τόσα πράγματα το περιβάλλον η ακρίβεια οι ευρωεκλογές
τι έκθεση θα πέσει στις Πανελλήνιες
ανεξαρτήτως απ’ την όποια επικοινωνία μας
εγώ νωρίς θα κοιμηθώ και πάλι το πρωί δεν θα σηκώνομαι
στην Αθηνών αύριο θα ’χει κίνηση
και το ελεύθερο ολοένα θα σπανίζει στα νησιά μας
είτε μιλήσουμε είτε δεν
εγώ έχω τόσα πράγματα να με απασχολούν
ένα σωρό ιδέες για ποιήματα
χώρια απ’ το αν εσύ κι εγώ μιλάμε.
*π.κ.
saligari.net/poihmata/aneksartitos-ap-tin-opia-epikinonia/
// Όλα είναι φιξιόν //
Καθένας πρέπει να γράφει μία μόνο φράση, έλεγε ο Χρήστος, να ’χει μονάχα αυτήν να πελεκά και να σκαλίζει εσαεί. Ό,τι άλλο, ό,τι προστίθεται, φλυαρίες κι αμετροέπειες ανυπόφορες.
Σε πόσες περικοκλάδες περιέπεσα, πόσα στυλό και πλήκτρα ταλαιπώρησα, να περισώσω, μη μου βραχούν και μη μου σπάσουν, τέσσερις-πέντε λέξεις. Πόσες ανταλλαγές, γεωμετρίες και δυνατότητες προφασίστηκα, πόσα εικοσάλεπτα και τάπερ επινόησα, πόση μελάνη σαν σουπιά σου ’χω πετάξει για να σου κρύψω μία φράση, αυτήν που τώρα σαστισμένη ανασκάπτεις:
Θέλω και μπορώ πολ(λ)ύ
Διγ.
// 3η Έκθεση προόδου //
Θα μπορούσα να σου γράψω δεκάδες άρθρα,
εκθέσεις προόδου, διδακτορικά
ή να σου κάνω απλώς μια καρδιά
στο αφρόγαλα του καπουτσίνο σου
(πάλι το ίδιο θα ’θελα να πω, αυτό που καταλαβαίνεις)
Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο
εμείς ή το latte art
– σε ορισμένα πράγματα απλώς δεν τα καταφέρνουμε
Όπως όταν ήθελα να μάθω κιθάρα και να γίνω η Αρλέτα
ή ν’ αγοράσω μηχανή μεγάλου κυβισμού
και να γυρίσω τον κόσμο
(ενώ δεν έφτανα να πατήσω κάτω στο φανάρι
κι ο δάσκαλος μου πρότεινε παπάκι)
Που ούτε στη Συγγρού δεν πήγαινα με το παπί
πολλώ μάλλον σε σένα.
*π.κ.
saligari.net/poihmata/3h-ekthesi-proodou/
// Πλαστικό γαρύφαλλο //
[...] Σηκώνεται με κόπο και ξεκλειδώνει αβέβαιη. Το δωμάτιο, όπως το άφησε το πρωί. Ξέστρωτο κρεβάτι, η πράσινη λάμπα ξεχάστηκε αναμμένη κι από κάτω της, ένα βιβλίο με αφιέρωση: “Από τη Λ”. Έχει σκίσει το εξώφυλλο.
Λίγο πριν κλείσει τα μάτια, θυμάται την τελευταία μέρα στο νησί. Η Λ. να της ανακοινώνει πως θα φύγει, οι φρυγανιές με μαρμελάδα φράουλα ανέγγιχτες στο πιάτο. Έξω, απόλυτο σκοτάδι, το βουνό δεν έχει λάμπες. Την κοιτούσε μουδιασμένη. «Ήταν ένα καλοκαίρι, που τώρα πέρασε και δεν θα ξαναγυρίσει, και δεν θα ξανασυναντηθούμε, γιατί μένω με ανθρώπους που δεν σε καταλαβαίνουν, και καλύτερα να μη με ξαναδείς, δεν θα ωφελούσε πουθενά να πιστεύεις πως θα τα αφήσω όλα πίσω και θα ξεκινήσουμε από το μηδέν, εδώ, να προσπαθούμε να νεκραναστήσουμε ένα σπίτι με ξύλινα δοκάρια και σπασμένα κεραμίδια, ένα σπίτι που πέθανε όταν τα καράβια έπαψαν να σταθμεύουν στο λιμάνι». Σύντομη παύση. Η Λ. συνέχισε λίγο ακόμα. «Σ’ ευχαριστώ που με έσωσες από τα κύματα. Κράτα το βιβλίο, θα μ’ άρεσε να μάθεις πώς τελειώνει».
[...] saligari.net/filoksenia/plastiko-garyfallo/
*Ελπίδα Μαθιουδάκη
// στα κράσπεδα του Σεπτεμβρίου //
κατακαλόκαιρο τα πόδια ειν’ αυτονόητα
αποκαλόκαιρο αδυνατείς να περπατήσεις
συντονίζονται με την εναλλαγή των εποχών και τ’ άκρα
ο πόνος θα περάσει και θα ξεχαστεί
το χέρι που σε κράτησε ποτέ
ανεξαρτήτως εποχής και συνθηκών
Διγ.
*φωτογραφία: Τάσος Φίντζος-Βαβλής
[ Κλαούδια Πινέιρο, Καθεδρικοί, μτφρ.: Ασπ. Καμπύλη, Αθήνα, Carnivora, 2024, σ. 68. ]
«Οι φιλάργυροι δεν πιστεύουν στη μέλλουσα ζωή. Το παν γι’ αυτούς είναι το παρόν. Τούτη η διαπίστωση περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια την εποχή μας, καθότι, σήμερα, περισσότερο από ποτέ, το χρήμα είναι πάνω απ’ τους νόμους, την πολιτική και τα ήθη. Θεσμοί, βιβλία, άνθρωποι και θεωρίες ― όλα συνωμοτούν για να κλονίσουν την πίστη στη μέλλουσα ζωή, πίστη στην οποία στηρίχθηκε, εδώ και δεκαοκτώ αιώνες, ολόκληρο το οικοδόμημα της κοινωνίας. Τώρα πια η μετάβαση στην άλλη ζωή δεν μας τρομάζει τόσο. Το μέλλον που μας επιφυλάσσονταν εκείθεν της νεκρώσιμης ακολουθίας βρίσκεται πλέον στο παρόν. Κυρίαρχη σκέψη του καιρού μας: να κατακτήσουμε, μ’ όποιο θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, τον επίγειο παράδεισο της πολυτέλειας και των μάταιων απολαύσεων, να γίνουμε σκληρόκαρδοι για ν’ αποκτήσουμε πράγματα εφήμερα, υποβάλλοντας το σώμα μας σε λογής στερήσεις, όπως υπέφεραν παλιότερα το μαρτύριο της ζωής χάριν αιώνιων αγαθών.»
*Ονόρε ντε Μπαλζάκ, Ευγενία Γκραντέ, μτφρ. : Μίνα Αδελάντε, Αθήνα, Κίχλη, 2023, σ. 143-44.
// Να μπει ένα πρόγραμμα //
Δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί. Ξεκινούσε κάτι, από τα πιο συνήθη και απλά, ασχολίες που άλλοτε πραγματοποιούνταν σχεδόν αυτόματα, και γρήγορα αφαιρούνταν, ρέμβαζε κι ονειροπολούσε μ’ αποτέλεσμα να μένουν οι δουλειές ημιτελείς. Αναζητούσε ορθογραφικά κι όταν δεν έβρισκε, επινοούσε εξεζητημένους, τάχα μου νέους, γραμματικούς κανόνες για να επισημάνει αβλεψίες. Χρειαζόταν πέντε ή δέκα εργάσιμες μέρες για να ολοκληρώσει δύο παραγράφους. Όσο επιταχύνονταν οι παλμοί τους, τόσο επιβραδύνονταν οι διατριβές τους. Ανέβαλε την επίσκεψη στον καρδιολόγο, διότι φοβόταν ότι, εγκλωβισμένος αυτός στα ιατρικά του, θα κατέληγε σ’ εσφαλμένη διάγνωση για τις διαρκείς ταχυπαλμίες. Αγαπούσε πολύ την τάξη, το σπίτι ήταν καθαρό και τακτοποιημένο πάντα, πώς προέκυψε τώρα αυτή η αταξία; Καθησυχαζόταν στιγμιαία όταν σκεφτόταν ότι όλα αυτά τα ξαφνικά συμβάντα κάνουν κάποτε τον κύκλο τους κι η επιφάνεια ξαναγαληνεύει, την ξεχνάς σχεδόν ολότελα την πέτρα που τάραξε τα νερά και πρόσκαιρα αναστάτωσε τον βυθό. Έτρωγαν και κοιμόντουσαν ελάχιστα καθώς αυτές είναι οι βασικές βιοτικές ανάγκες πριν πέσει η πέτρα, όσο ισχύει ο κύκλος κι όχι οι κύκλοι. Η ζωή έχει το συνήθειο να μας αποσπά από τις δουλειές μας, να κινείται σε πορείες και σχήματα άλλα πέρα από σπείρες και κύκλους. Σ’ αυτές τις περιόδους είναι που προχωρά η γεωμετρία του κόσμου.
Διγ.
// Η διάλεκτος //
Όλα γύρω μιλούν
μιαν άγνωστη διάλεκτο,
που δεν θα μάθω ποτέ.
*ποίημα/φωτογραφία: γ.π.
saligari.net/poihmata/h-dialektos/
// Όσα θα λέγαμε στο τηλέφωνο //
Η Ελευθερία είπε ότι εντός των σαράντα ημερών θα εμφανιζόσουν σαν ποντικάκι. Ο καιρός είναι αίθριος, μετά τον τελευταίο καύσωνα εκεί στις φωτιές του Ιουνίου, δεν έχει κάνει τρομερές ζέστες. Έβγαλε λίγο υγρασία, ξέρεις αυτή που συνοδεύει τα διαλείμματα του νοτιά ανάμεσα στα μελτέμια, αλλά και πάλι, τίποτα το ιδιαίτερο, κύλησε υποφερτά φέτος. Οι καιρικές μεταπτώσεις βρίσκονταν πάντα στα κοινά μας ενδιαφέροντα. Είχες δίκιο, τα έχουν δυσκολέψει τα σταυρόλεξα, αγόρασα τον τελευταίο τόμο του «Κουίζ», όχι βέβαια το «Τεστ» που είναι γελοία και το προτιμούν οι τεμπέληδες κι οι αρχάριοι, και ζορίστηκα πολύ, ένα σκανδιναβικό μισό έλυσα κι αυτό με χίλια ζόρια. Κάποιες λέξεις τις ήξερες, τις ξέρεις μόνο εσύ. Υπόσχομαι, δεν θα κοιτάξω τις λύσεις, θα το προσπαθώ κάθε μέρα κι από λίγο.
Έλειπες όταν ήρθα σπίτι. Ήθελα να τους ρωτήσω πού πήγες αλλά έδειχναν πολύ απασχολημένοι με κάτι γραφειοκρατικές συμβολαιογραφικές εκκρεμότητες και φοβήθηκα ότι η απάντησή τους θα με στεναχωρούσε. Άσε που κι εκείνοι δεν έδιναν ακριβώς την εντύπωση ότι γνώριζαν. Μετά από λίγο κατάλαβα ότι ήσουν εκεί. Στο γράφω κι εδώ αλλά το ξέρεις ήδη, πήρα την κλεψύδρα από το έπιπλο της βιβλιοθήκης και το βουρτσάκι καθαρισμού των δίσκων από το έπιπλο του πικάπ. Άκου τι ανακάλυψα, η άμμος της κλεψύδρας χρειάζεται δεκαπέντε λεπτά και δέκα δευτερόλεπτα για να αδειάσει από τη μία σφαίρα στην άλλη, όσο ακριβώς και η τρίτη πλευρά από τον διπλό δίσκο του Χατζιδάκι. Το ήξερες;
Στα πιο πρακτικά ζητήματα, άφησα μια ισχνή χαραμάδα ανάμεσα στο τζαμάκι και το μάρμαρο, να μπαίνει οξυγόνο να κρατά τη φλόγα. Όχι ότι πρόκειται ποτέ να σβήσει αλλά καλύτερα είναι να παίρνουμε τα μέτρα μας. Έλειπες όταν ήρθα σπίτι, αλλά θα τα λέμε εμείς, όπως πάντα.
Διγ.
