Ποιοι Είμαστε
Κάθε προσπάθεια να ορίσουμε τι είναι το Σαλιγκάρι έχει ναυαγήσει. Αποφασίσαμε λοιπόν να αποδεχτούμε ότι το Σαλιγκάρι είναι κάτι που αλλάζει διαρκώς κι εμείς τρέχουμε λαχανιασμένοι από πίσω του προσπαθώντας να το κατανοήσουμε και να του δώσουμε αυτό που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζει. Λένε πως, αν δεν μπορείς να ορίσεις κάτι, αρκεί να του αφαιρέσεις ό,τι περιττό – εκείνο που θα μείνει είναι η ουσία του:
Το Σαλιγκάρι είναι απολύτως ανεξάρτητο και παράγει πρωτογενές υλικό. Ασχολείται πρωτίστως με τον λόγο και επιδιώκει να χαράσσει καινούριες διαδρομές μέσα στη γλώσσα, την οποία δεν αντιλαμβάνεται ως ένα κλειστό, δεδομένο σύστημα· αντιθέτως, στη δυναμική κίνηση της γλώσσας βλέπει να εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι μετωνυμιών, μεταφορών και παρομοιώσεων, ένα παιχνίδι εικόνων, ήχων και λογοτεχνικών ηρώων – για αυτό και το καβούκι του ξεχειλίζει από ποίηση, φωτογραφίες, στίχους και τραγούδια. Δεν είναι όμως ούτε μουσικό εγχείρημα, ούτε φωτογραφικό ή ζωγραφικό, κι ας τα περιέχει όλα αυτά.
Το Σαλιγκάρι είναι μια συλλογικότητα ανθρώπων που διαβάζουν, ακούνε, παρατηρούν, συνομιλούν και γράφουν. Γράφουν για να καταλάβουν, για να επικοινωνήσουν, για να συνδεθούν και να συνδέσουν. Γράφουν γιατί αγαπούν την τέχνη. Τελικά γράφουν, γιατί αυτό μπορούν. Συγκινείται από τις ιδέες της συνύπαρξης και της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της ισότητας. Επιθυμεί να συνδιαλλαγεί με το παρελθόν, και πιστεύει στην ανθρώπινη λογική και στην ελευθερία που προκύπτει μέσα απ’ τον κανόνα. Αλλά το ενδιαφέρει να υπάρχει στο παρόν και να προτείνει εναλλακτικές εκδοχές του.
Το Σαλιγκάρι πιστεύει και στην επιστήμη, απλώς όταν προσθέτει 2+2 βγάζει 5, διότι γνωρίζει πως η αλήθεια δεν είναι μία. Κάτι που μάλλον εξηγείται από την αξία που βλέπει στο παιχνίδι. Ο κόσμος παίζοντας ανακαλύπτεται – το Σαλιγκάρι πιστεύει πολύ σε αυτή την ιδέα, για αυτό και ο Homo-Ludens, ο άνθρωπος-παιχνίδι, είναι η αρχετυπική του φιγούρα. Στα μάτια του Homo–Ludens καθρεφτίζεται η αγωνία μιας διαρκούς ανακάλυψης. Ίσως γι’ αυτό και το Σαλιγκάρι δεν σταματά να ελπίζει – αν και συνήθως αποφεύγει να το ομολογήσει.
Το Σαλιγκάρι πέρα από τη διαδικτυακή του στέγη, τοποθετεί τη φυσική του παρουσία σε ένα διαμέρισμα λίγων τετραγωνικών κάπου στα Εξάρχεια. Εκεί συναντά τον Εαυτό του και τον Άλλον, μέσα από εκείνους τους τρόπους που αισθάνεται ότι το εκφράζουν.
Το Σαλιγκάρι δημιουργήθηκε από το παιδικό όνειρο δύο φίλων, το 2015.
Έκτοτε, κάθε μέρα κι από λίγο, βλέπει αυτό το όνειρο να ανθεί.
συντακτική ομάδα
Αναστασία
Η Αναστασία μπήκε στο Σαλιγκάρι για να γράψει, αλλά τελικά δεν έγραψε. Δεν την πειράζει όμως γιατί είναι η πρώτη που...
Διγ.
Ο Διγ. νομίζει ότι στο παιδικό του δωμάτιο είχε αφίσες του Μαρξ, του Βάλτερ Μπένγιαμιν, του Γιώργου Μαζωνάκη και...
ΝΣ
Γιατί γράφω στο Σαλιγκάρι; Κάτι γυρεύω – τι γυρεύω; Αφηγήσεις, ιστορίες – και τι διάολο σημαίνουν αυτά; Την κατοίκηση σε έναν κόσμο, ...
Σόφι λάιζ
Η Σόφι είναι ένα κορίτσι που διαβάζει, γράφει, τραγουδάει και μαθαίνει πιάνο σε παιδιά. Θα ήθελε να είχε σπουδάσει ...
Φωκάς
Μου αρέσει να τρώω, να καπνίζω και να αυνανίζομαι. Ανάμεσα, γράφω τραγούδια και ποιήματα, σε τραγικό τόνο...
«Ό,τι συμβαίνει εδώ “μεταξύ μας” αφορά όλον τον κόσμο»
// Αντικειμενικά //
Από αντικειμενική σκοπιά, όλες του οι συνήθειες ήταν βλαβερές. Αλκοόλ, τσιγάρο, Παναθηναϊκός, πίστη στο αγέραστο του έρωτα. Στην πραγματικότητα, απλά σκληραγωγούσε συκώτι, πνευμόνια, νεύρα και καρδιά.
Η πραγματική ζωή ποτέ δεν είχε καλή σχέση με αντικειμενικότητες και μετρημένους υπολογισμούς. Η σκληραγώγηση, αντιθέτως, εκκρίνει, άμα σκάψεις, τρυφερότητα.
Διγ.
[ Γιώργης Παυλόπουλος, Η Νύχτα και ο Χρόνος ]
Τη νύχτα της περασμένης Δευτέρας
την είδε στ’ όνειρό του.
Βρέθηκαν λέει στο Ντελφτ
και ήταν ακόμη ωραία
και κάθισαν στην πλατεία
και θυμηθήκαν τα παλιά.
Το φως ήταν χρυσό
όπως στον Βερμέερ.
Της τηλεφώνησε τ’ όνειρό του
κι εκείνη του είπε: Μα πώς ξεχνάς;
Πράγματι συναντηθήκαμε στο Ντελφτ
την περασμένη Δευτέρα
και καθίσαμε στην πλατεία
και ήθελες να περάσουμε μαζί τη νύχτα
και ήθελα
μα δεν μπορούσα και σου είπα
«Έχει χαθεί για μας ο Χρόνος».
Κι εσύ τότε μου είπες:
«Ας μείνουμε μέσα σ’ αυτό το φως.
Ίσως όλος ο Χρόνος
είναι μόνο μια νύχτα
και δεν θα θυμηθούμε ποτέ
αν τη ζήσαμε ή την είδαμε στ’ όνειρό μας».
[Ρόττερνταμ, 16-6-2003]
* από τη συλλογή «Πού είναι τα πουλιά;» (2004).
// Οι δήμαρχοι //
Θέλουν οι δήμαρχοι
ν’ αλλάξουν την Αθήνα
έχει γεμίσει η πόλη αφίσες και φυλλάδια
—Κι εγώ λερώνω με &sigmota;χάκια τα τετράδια
Έχουνε όραμα να φτιάξουνε τον τόπο
θέλουν ν’ αυξήσουνε τα πάρκα και το πράσινο
—Κι εγώ θλιμμένος σαν τη Γώγου ή τον Άσιμο
Θέλουν οι δήμαρχοι να αλλάξουνε την πόλη·
μα η πόλη ήταν μια χαρά χωρίς εκείνους,
γόνους πλουσίων, δικηγόρους και κρετίνους.
Θέλουν οι δήμαρχοι να γίνουμε Ευρώπη
ψηφιακά να υπολογίζουν την πλημμύρα
Μα η καρδιά μου η βρεγμένη, η κακομοίρα
πώς να στεγνώσει ρε μωρό μου μ’ αναπτήρα;
*π.κ. Δημοσιευμένο στο Σαλιγκάρι τον Οκτώβρη του ‘23.
// Λιακόνι σε μια φούχτα //
*της Αγνής Β. Μπαγκέρη ( saligari.net/filoksenia/liakoni-se-mia-fouchta/ )
[ ανακωχή ]
Γέροι φιγούρες τραγικές
Με μούτρα πλαδαρά, προγούλια κόκκινα
Ψωνίζουν στην Ομόνοια προσφυγόπουλα
Εγώ μετράω τις καρδούλεστην ανάρτηση
Που έκανα προ ολίγου για τη Γάζα
Τσεκάρω τα προφίλ των κοριτσιών
Που μοιάζουν όμορφα
Στα αστικά, μαύρα μωρά σε πλάτες κρέμονται
Παραμερίζουν οι κυρίες να μην κολλήσουν
Κι απλώνουν στις κενές θέσεις τις τσάντες
Στα φρεναρίσματα πρεζάκια μετεωρίζονται
Λυγίζουνε τα γόνατα και σπάνε
Εγώ σε βλέμματα ηδυπάθειας βυθίζομαι
Όλος ο κόσμος πια κοστίζει τίποτα
Αριστοτέλους, Μάρνης, Αχαρνών
Στον ώμο ο Έρως αντί τόξο, καλαζνίκοφ
Με δυο φτερά ηλεκτρικά, κουμπάκι ον/οφ
Τη σιωπηρή ανακωχή σπάει των ενοίκων
*Φωκάς. Δημοσιευμένο στο Σαλιγκάρι την άνοιξη του ‘22.
// Τόση γνώση που έγινε ασήκωτη //
Βλέποντας τον Τραμπ να τσακώνεται με πρυτάνεις πανεπιστημίων, reels με τον Τσάρλι Κερκ να μιλά για την απάτη των πανεπιστημιακών πτυχίων που απομακρύνουν από την πραγματική ζωή της αγοράς και της εργασίας ― αναρωτιέμαι (αντιστεκόμενος στον πειρασμό να κατεβάζω καντήλια) σε τι εύφορο έδαφος πατάνε και λένε ό,τι λένε. Ότι τελικά για την υποτίμηση της γνώσης, ίσως να μην φταίνε μόνο οι Τραμπ, αλλά και η ίδια η γνώση που έγινε ασήκωτη.
Ρίχνω π.χ. μια ματιά στα δικά μου χωράφια και σκέφτομαι ― πόση γνώση προϋποθέτει σήμερα για να διαβάσεις ένα φιλολογικό ή φιλοσοφικό δοκίμιο. Πλάι στα κείμενα των Ντελέζ και Ντεριντά, βάζω τον Μονταίν και τον Πασκάλ. Για να καταλάβεις τους πρώτους θες διδακτορικό στη φιλοσοφία· με τους δεύτερους τα βγάζει πέρα και μια έφηβη. Πάω σε συνέδρια λογοτεχνίας και ακούω κάτι λόγια ελληνικά ξεχασμένα από τον Θεό, κάτι λατινικές εκφράσεις που αναρωτιέμαι αν αυτός που μιλάει μένει εδώ μαζί μας ή είναι ο Κικέρωνας. Και τότε καταλαβαίνω αυτό που λέμε ότι η «αισθητική είναι ηθική», ότι τα πάντα στη ζωή είναι θέμα ύφους ― από την τέχνη και την πολιτική μέχρι τη φιλοσοφία και την επιστήμη. Και ότι απευθυνόμενοι στους λίγους, θα μας την πέφτουν οι πολλοί· απευθυνόμενοι στους πολλούς, όλο και κάποιον θα τσιμπήσουμε και θα τον κάνουμε δικό μας.
*νσ
**εικόνα: Qué pico de oro, χαρακτικό από τη σειρά Los Caprichos του Francisco Goya (φωτογραφία απο την έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη, Φλεβάρης του ΄25).
saligari.net/shmeiomata/tosi-gnosi-pou-egine-asikoti-2/
[αξημέρωτοι πόθοι]
«[...] τα όνειρα δεν έρχονται σαν ομιχλώδη πετάσματα, πίσω από τα οποία ξετυλίγεται μια δράση ασήκωτη από την καθημερινή πραγματικότητα, ούτε σαν προμηνύματα μελλοντικών καταστάσεων. Αντίθετα εμφανίζονται με όλη την καταστροφική τους ένταση και σκληρότητα και μάλιστα επανέρχονται πολλές φορές, και για πολλά χρόνια, μετά το πραγματικό γεγονός που τα προκάλεσε, ματώνοντας παλιές πληγές μέσα στην αγωνία της νύχτας.
Αγωνία όλη νύχτα· ούτε ύπνος ούτε τίποτα. Μόνο ένα βύθος, κάτι σα νάρκη».
*Γιάννης Πάνου, Aπό το στόμα της παλιάς Remington, Αθήνα, Καστανιώτης, 2000.
// Παιχνίδι //
Γραμμές κλωστές, κλωστές γραμμές, λεπτές κι οι δυο. Λεπτή γραμμή ανάμεσα στις καταχρήσεις και τον εθισμό δοκιμάζει την αντοχή της κλωστής. Λεπτή γραμμή μεταξύ ανάγκης κι εξάρτησης δοκιμάζει την αντοχή της κλωστής. Η κλωστή πάλλεται, κινδυνεύει. Μέχρι κάποιο σημείο της ζωής μας (έχει ανεπιστρεπτί παρέλθει, μάταιο να ψάξεις ακριβώς να το εντοπίσεις, απλώθηκε σα λαδιά, διαπότισε τα πριν και τα μετά) είχαμε αυτονόητη δυνατότητα να παράγουμε πολλές κλωστές. Οι διαχωριστικές γραμμές ήταν και τότε λεπτές, είχαμε όμως κλωστές μιλιούνια, σκευή γερή. Τώρα, καιρό τώρα, μας απομένει μια κλωστή, από δοκιμασίες βαριά καταπτοημένη, κι αυξάνονται μονάχα οι γραμμές. Έτυχε την αδύναμη μοναδική κλωστή μας να πρέπει να διασώσουμε με τα υφαντήρια από χρόνια πτωχευμένα. Γραμμές θα στήνουν κάθε λίγο συμπληγάδες.
Έλα να πάρεις την κλωστή μου όπου πονά να δέσω τη δική σου, έλα με την κλωστή σου να βάλεις δυο τσιρότα στη δική μου. Έλα να παίξουμε ζωή με τη φθορά.
Διγ.
