Νοέμβρης 2020
Τι παρηγοριά να σκέφτεσαι, Μαρία
πως θα το βγάλουμε, ευτυχώς, κι αυτό το βράδυ.
Διότι στις θέσεις μας σταθήκαμε ακλόνητες
με άψογα, ωστόσο, αντανακλαστικά.
Τι παρηγοριά να λες “Χαλάλι.
Ένας μήνας, πέντε, οκτώ…”
Μπροστά στης ανθρωπότητας τη βιοπάλη
τι νόημα έχει το Kακό;
Τι παρηγοριά να συμφωνούμε
οτι το τέλος είναι κάτι σαν αρχή, μονάχα άλλη.
Να προσπαθούμε, τέλοσπάντων, ίσα όλοι
το ένα να χωρέσουμε στα δυό.
Η κατανόηση, η ανθρωπιά κι η αλληλλεγύη
φώτα στη λεωφόρα πια θαμπά.
Μα εσύ μεσάνυχτα πατάς την Πατησίων, ρε Μαρία.
Και -στη στάση ΟΤΕ προς τη Βικτώρια-
πάνω σε overdosed πρεζάκια πέφτεις πάλι.
Μην τους κοιτάς, γαμώ την Παναγία.
Έχω ακούσει πως μπροστά σε κάτι τέτοια πράγματα
Βρίσκει ο τρόμος και σμιλεύει εντός σου τραύματα.
Κι εμείς, χρόνο (που ψάχναμε) αποκτήσαμε, Μαρία.
Να καταλάβουμε, να αποδεχθούμε σθεναρά
Αυτό που χρίτσι χρίτσι ροκανίζει στο σκοτάδι το σκοτάδι
(ή όλα αυτά που πλάθουμε με σιγουριά).
Για να μπορούμε -Θεέ μου, τι παρηγοριά-
να λέμε πως το βγάλαμε και σήμερα το βράδυ.