Σας έχει τύχει να μη βρίσκετε να ουρλιάξετε;
Διότι, καταρχάς, νομίζω μπορούμε να συμφωνήσουμε πως οι ένοικοι των παραδίπλα διαμερισμάτων δεν φταίνε σε τίποτα να ακούνε τα ουρλιαχτά μας. H ειδική περίπτωση της συγκατοίκησης δε παραείναι περίπλοκη και θα μας βγάλει εκτός θέματος.
Λοιπόν να βγω στη μέση του δρόμου. Έτσι, βέβαια, οι παράπλευρες απώλειες αυξάνονται κατακόρυφα, χώρια που η εμπιστοσύνη μου στην αστυνομία και η πρότερη εμπειρία μου από αυτόφωρα με αποτρέπει κατευθείαν. Επιπλέον, τα πάρκα αυτή την ώρα είναι κλειστά και, για να διατηρήσω κάποια διαχρονικότητα, δεν αναφέρω καν τα μέτρα για την πανδημία.
Παριστάνω πως δεν τρέχει τίποτα, έχω το θράσος και μου χαμογελάω στον καθρέφτη, επιστρέφω στη δουλειά μου, με πιάνω να―
Όχι, χαμογελάω, βάζω μια αχρείαστη άνω τελεία εδώ· βρίσκω λίγο χώρο πιο κει να προσθέσω μια από τις αγαπημένες μου λέξεις και πετυχαίνω μια στιγμιαία θαλπωρή.
Ωστόσο, η ανάγκη παραμένει, πιέζει, διαστέλλεται, γίνεται κατούρημα που προσπάθησες να του επιβληθείς και σ’ εκδικείται με κοιλόπονο, γίνεται ολοήμερος λόξιγκας, ασταμάτητη φαγούρα στο τριχωτό της κεφαλής, νύχι ποδιού που σε πονάει – πρέπει να ουρλιάξω το συντομότερο, είναι ολοφάνερο· αλλά δεν ξέρω πού.
Φυσάω με δύναμη μέσα από ένα χάρτινο καλαμάκι, πίνω 1,5 λίτρο S. Pellegrino, κάνω 4 έλξεις στην κουκέτα, ένα ζεστό μπάνιο.
Με την ευκαιρία του τελευταίου τολμώ και βγάζω κάποια δειλά α:
| α, α ααααα ΑΑΑ ΑΑΑ |
[:staccato] [:συμπερασματικό] [:σε «στυλ ΩΡΛ»] [:φωνητική πανδαισία] |
ΑΑΑΑΑΑ
χμ
Εντάξει, αλλά δεν αρκεί.