Αποτραβήχτηκα πάλι σε μέρη
επιμελώς από τον κόσμο τον κοινό ασφαλισμένα
ρυθμίζοντας τα ρολόγια μου να είναι ασύμβατα με κοινότυπους ρυθμούς
γιατί εδώ, μέρα και νύχτα είναι ένα.
Εδώ χάμες ξημεροβραδιάζομαι μονάχος
σε κάμαρες κλειστές, δωμάτια σκοτεινά
σε τοπία μυστικά που εκίνησα να σε αναζητήσω.
Όμως περνούν οι νύχτες, φεύγουν τα πρωινά
~στη δίνη της αϋπνίας και στην τράνς των αισθήσεων~
χωρίς να θυμάμαι αν ποτέ κατάφερα
έστω και για μια στιγμή να σ’ αντικρίσω.