Βρίσκω τη θάλασσα
πάντα εκνευριστικά ίδια
Δώστου να γελάει
με τις θλίψεις
που της πετάω
από παγκάκια, βράχια, καράβια
και φουσκωτά παιχνίδια
έτσι την περασμένη Κυριακή
ήθελε δήθεν κάτι να μου πει μ’ αυτό το κύμα
που ήταν έτσι κι όχι αλλιώς
κι όλο έκανε τα βότσαλα
ν’ ακούγονται σαν βήματα
δικά σου
που αλλάζεις όνομα
φύλο ηλικία και μάτια
ενώ εκείνη μένει σταθερά
καχύποπτη, σιωπηλή
και παιδική στην όψη