Διάβασα εκείνα τα σονέτα σου, Θανάση* ξεροκατάπια, ίσιωσα λίγο τα γυαλιά μου τι να σου λέω, έχω μπλέξει στα δικά μου (πού σουνα, φίλε, τον χειμώνα σ’ είχα χάσει) Ωραίος κι άνετος στα μπαρ των Εξαρχείων στιχάκια στοίβαζες να έχεις για το θέρος Με των τρεμάμενων δαχτύλων σου το μένος ρίμες σημείωνες στις άκρες των βιβλίων Ήθελα πάλι να σ’ αντάμωνα στο πάρκο την κριτική μου από κοντά να σου αναλύσω. Κι όλο υπόσχομαι Ηράκλειο πως θα ’ρθω επ’ ευκαιρίας μια εκκρεμότητα να λύσω: Ίσως σε πείσω να με δεις ίσο προς ίσο ή ίσως πάλι μεσημέρι να ξυπνήσω. *Θανάσης Γαλανάκης, Τα καναρίνια, Σμίλη: 2019.