φιλικά

εμείς δεν ζήσαμε εμφύλιο
μιλάμε όμως για την αυτοκτονία φιλικά
κι ύστερα δένουμε τις ζώνες μας
και τρομάζουμε στ’ απότομα φρεναρίσματα

εκείνο το βράδυ οδηγούσαμε σαν τρελοί
προσπαθώντας να αναδυθούμε
μέσα απ’ το «βούτυρο της νύχτας»
οι γυναίκες που λατρέψαμε
παρήλαυναν μπροστά μας στο φανάρι
σηκώνοντας χαιρέκακα
τις φουστίτσες τους∙ απρόσιτες, καρκινογόνες…
«Πάμε, Αγγελίνα, πράσινο!»
(και είχε, όντως, γαμηθεί να βρέχει)

διδάκτορες της παρενέργειας
ξέρεις εσύ τι πέρασα
πριν φτάσουμε να ποδοπατάμε τα πνευμόνια μας
γελώντας υστερικά;
μην τον πονάς αυτόν τον πόνο
δώσ’ τον σε μένα φίλε μου
«δεν θα το άντεχες, Αγγελίνα,
δεν θα το άντεχες»

καλά, δε βρήκες τίποτα καλύτερο
για να τον περιγράψεις;
αλλά, θα μου πεις, εδώ κι η ποίηση
σιωπά μπροστά στο πάθος

Πρίγκιψ κρίνος

 

[Φωτογραφία: Steve Fitch, «Chalk Hill Drive-in theater», Highway 80, Dallas, Texas, 1973]

ΑΛΛΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Πού άφησες το παιδί, Γωγώ;

ζητάτε είδα μάτιαμε σκίζετε κομμάτια Στην κηδεία του παππού, ολονών...

Τι δουλειά έχει στο κρεβάτι μας ο πεθαμένος

Τι δουλειά έχει στο κρεβάτι μας ο πεθαμένος πατέρας...

Μια random Τρίτη

Δεν φανταζόμουνα πως έχεις τόσα θέματα που έκατσες κι είπες...

σαν να είμαστε δυο άτομα

Παίζει σε λούπα διαρκώς το πρώτο βλέμμα σου άνοιξες μια...