Η θλίψη γνώριμη
συνέχεια με μετράει
Μιας φύσης άρρωστης
Καρπός μιας προσδοκίας
Κάθε πρωί μια οιμωγή
Ηχεί και με ξυπνάει
Κι όλο και παίρνει ο καφές
Μια γεύση υποψίας
Ο πόνος μου επίμονος υψώνεται ως τα χάη
Κι ένα μικρό αγόρι τον κλοτσάει
Πρίγκιπας Κρίνος