Παίζει σε λούπα διαρκώς το πρώτο βλέμμα σου
άνοιξες μια χαραμάδα να δω μέσα σου
κι ύστερα έσβησες ξανά όλα τα φώτα
είπες πολλά ας κοιμηθούμε τώρα σώπα
θα ρίξω μέσα στον χυμό μου πικραμύγδαλο
ν’ ακούσω πάλι τη φωνή σου σε αντίλαλο
στρώνω τραπέζι σαν να είμαστε δυο άτομα
κι όπως σερβίρω τα μισά πέφτουν στο πάτωμα
μα μου ταιριάζει πιο καλά αυτό το χάλι
πάλι μπερδεύτηκα και κύκλους κάνω πάλι
αναρωτιέμαι αν είσαι άνθρωπος ή φάντασμα
ή ένα πουλί που λοξοδρόμησε απ’ τ’ Άγραφα
συνδέω το ηχείο και πατάω να με θυμάσαι
βλέπω την ώρα και ελπίζω να κοιμάσαι
κοιτώ έναν άντρα που σου μοιάζει στην οθόνη
και νιώθω όλο μου το αίμα να σουρώνει
στρώνω κρεβάτι σαν να είμαστε δυο άτομα
μ’ απόψε λέω να κοιμηθώ καλλιά στο πάτωμα
να ενωθώ με τα πλακάκια και τη σκόνη
να μη με φτάνει απ’ το ταβάνι η αγχόνη.
*Φωτογραφία: Harry Gruyaert