Τ’ ΑΣΤΡΑ
Στον Κ.Π.Κ
…«Ο κομήτης δείχνει ευνοϊκή εποχή
για εγχειρήματα της δόξας».
Χμ, ίσως: «Η καμπύλη της ουράς του κομήτη
Νίκες μεγάλες μαρτυρεί».
Ψάχνω να βρω τον τρόπο τον σωστό
Να πω στον Πρίγκηπα τι δείχνει ο ουρανός,
Στο χοντρό του καύκαλο τώρα που μπήκε
Η ιδέα πόλεμο να κάνει.
«Ευνοεί τον πόλεμο η διάταξη των άστρων –
Σε λίγο ο Άρης θα ‘ναι κοντά στην Αφροδίτη».
Ο δάσκαλός μου μαστιγώθηκε ανελέητα
Όταν ο πατέρας ο ένδοξος του Πρίγκηπα
Δυσαρεστήθηκε με μια του πρόβλεψη.
Είν’ επικίνδυνη δουλειά το να διαβάζεις τ’ άστρα.
Πόλεμο θέλει ο Πρίγκηπας, πόλεμο θα ‘χει.
Άμα τον χάσει όμως, ποιος θα πληρώσει τα χρωστούμενα;
«Ο κομήτης φανερώνει τη συντριβή του λέοντος».
Καλό! Ο νους του Πρίγκηπα θα πάει στον εχθρό ευθύς.
Πολύ καλά γνωρίζω τις τροπές της σκέψης του.
«Το λιοντάρι στων εχθρών μου το οικόσημο!», θα πει.
Κι ευθύς θα συμπληρώσει αφρίζοντας,
«Καταραμένοι να ‘ναι!»
Ίσως, μάλιστα, πετάξει και την κούπα του στο πάτωμα ―
Τα συνηθίζει κάτι τέτοια θεατρικά.
Δε θα σκεφτεί που Λέοντα τον παππού του
Λέγανε, τον πρώτο δυνάστη.
Ώστε κι αν χάσει τον πόλεμο, ιδού, θα πω:
Αυτό ‘θέλαν να πούνε τ’ άστρα.
Ηράκλειο, Δεκέμβριος 2020
ΡΑΓΙΣΜΑ
Κι αν είναι η ψυχή σου ραγισμένη
Μην την κλαις και γιατρικά μην ψάχνεις.
Μάστορες να την επισκευάσουν δε θα βρεις,
Αν και πολλούς θα συναντήσεις
Που τους ειδικούς θα παριστάνουν.
Κι αν είναι η ψυχή σου ραγισμένη
Παρ’ τη στα χέρια σου και κοίτα την καλά.
Το χρόνο δες πως ρέει μες απ’ τις ρωγμές της
Τα αίματά σου παρασέρνοντας στη λήθη.
Χτένισέ τα με το βλέμμα σου σαν κόκκινα μαλλιά.
Ούτε τέλεια, ούτε σφαίρα, ούτε φαντασίωση πλατωνική
Χρειάζεται να ‘ναι η ψυχή σου.
Σπασμένο βάζο ας είναι,
Ακρωτηριασμένο άγαλμα,
Παλιοκαιρισμένη κούπα,
Ερείπιο δαγκωμένο απ’ τον καιρό.
Της αρχαιότητας το χέρι ας χαϊδεύει
Τα βρύα, τους κισσούς, τις γάγγραινες που φύτρωσαν,
Τα έμβρυα ελπίδων πια νεκρών.
Φρόντισε μόνο ο αέρας που σε διαπερνά
Να μοιάζει με τραγούδι.
Ηράκλειο, Αύγουστος 2022
ΟΙ ΦΡΥΝΟΙ
Ο δρόμος προς την κόλαση δεν είναι
Στρωμένος με προθέσεις του κακού.
Μα ούτε πινακίδες του χαλκού
Ευθύνονται που η γενιά μας, φρύνε,
Το μονοπάτι πήρε του ολέθρου.
Κανένας χάρτης κάποιου Σατανά
Εδώ δε μας οδήγησε. Και να!
Στο βάλτο πρέπει τώρα του σκελέθρου
Αυτού να ζούμε. Εδώ οι μέρες μας
Θα σβήσουν μες σε δάκρυα και πόνο.
Ας δούμε τη βλακεία μας ανφάς:
Μύγα τη μύγα κυνηγώντας -μόνο
Με οδηγό μιαν όρεξη τυφλή –
Ήταν η διαδρομή ως εδώ απλή.
Οκτώβρης 2023, Ηράκλειο
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
Είθε πάνω στο έργο να σε βρει ο θάνατος.
Με το σφυρί και το μυστρί στο χέρι,
Με τον ιδρώτα να στάζει από το μέτωπο βροχή,
Ποτίζοντας προσχέδια στο πάτωμα ριγμένα.
Με τη σκέψη σου να ψάχνει τη γεύση της μορφής,
Και της προσήλωσής σου η ένταση
Να καθηλώνει τα κοράκια
Στις λογής-λογής προτομές της Αθηνάς,
Απ’ όπου μόνο να κοιτούν μπορούν, σιωπηλά,
Συνεπαρμένα.
Όταν γερνά το σώμα βαραίνει το σφυρί.
Σε κάθε παραστράτημα, σε κάθε δύσκολή σου ανάσα,
Σε σημαδεύουν με τα ράμφη τους.
Κι όταν γερνά ο νους κι αφήνει έργα
Για να σκέφτεται μόνο αιματοκρίτες, πίεση,
Και τον επισκέπτη που είναι στο δρόμο,
Τα μαύρα πουλιά τροχίζουν τα ράμφη τους
Πάνω στων σκέψεών σου τις πληγές.
Ο νους ακούει τα βήματα και τα μετρά,
Κι υπολογίζει χρόνους και πιθανότητες
Να μην έρθει ο επισκέπτης ή ν’ αργήσει,
Γιατί έχασε το λεωφορείο για παράδειγμα,
Ή ξέχασε κάπου την ατζέντα του με τις διευθύνσεις,
Ή πήγε κατά λάθος στον γείτονα.
Είθε πάνω στο έργο να σε βρει ο θάνατος.
Αφού ο επισκέπτης σίγουρα θα ‘ρθει.
Όταν είναι πια η ώρα και το κατώφλι σου διαβεί,
Κάνε του νόημα να κάτσει εκεί, στην πολυθρόνα στη γωνιά,
Γιατί έχεις ακόμα μια τελευταία πτύχωση
Να τελειοποιήσεις ή λίγο
Να τονίσεις το σαρκασμό
Στην άκρη των χειλιών.
Γιώργος Ματαλλιωτάκης