Αθήνα,2016.
Η επιθυμία για γνώση δεν έχει παρά ένα νόημα: να αποτελέσει κίνητρο στην επιθυμία να διερωτώμαι. Και σε αυτήν την ερώτηση όλα μοιάζουν χαμένα και διασκορπισμένα. Εγώ, εσύ, η εαυτότητα εντός μιάς κυκλικής και ιστορικής αφαίρεσης.
Φτερό στον άνεμο.
Η ερώτηση τίθεται ως εξής ζητώντας κατά μέτωπο αναμέτρηση:
Et Dieu? Natasa, Que faites-vous de Dieu?
Κυριακή 6/11/
Ήμουν στις εστίες για διάβασμα μαζί με τον Νίκο και τον Πάνο. Τα μάτια μου γίνονται θολά,ο χώρος γίνεται πιο στενός και πιο σκοτεινός.
Σκέψεις έρχονται η μία μετά την άλλη στο μυαλό μου:
“Τι διαβάζω;”, “Ποια είναι τα όριά μου;”, “Τι σημαίνει για την φαινομενολογία μια πραγματολογική θεώρηση του Εαυτού μου;Ο Καθένας είναι Εγώ,αλλά είναι επίσης και Νίκος,και είναι υπό συνθήκες και Πάνος,και τελικά είναι Όλοι;” “Ο Καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπάει,όμως ο Καθένας δεν πεθαίνει”, “Τι θέλει ο Oscar Wilde τώρα από μένα;Θα το δώσω στον Νίκο να το διαβάσει”,“Εγώ σκοτώνω αυτό που αγαπάω,όμως δεν πεθαίνω”, “Ο Νίκος σκοτώνει αυτό που αγαπάει,όμως ο Νίκος δεν πεθαίνει”. “Paul Ricoeur: Ο Καθένας,αν είναι δυνάμει Όλοι,γίνεται τελικά Κανένας.”, “Κανένας δεν σκοτώνει αυτό που αγαπάει και Κανένας δεν πεθαίνει” , “Κανένας δεν σκοτώνει αυτό που αγαπάει και ο Καθένας πεθαίνει”, “Καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπάει.Και ο Καθένας πεθαίνει”.
Που βρίσκομαι Εγώ,ο Καθένας,ο Κανένας,ο Εαυτός εν μέσω όλων των συναφών διατυπώσεων;Πού βρίσκεται ο Νίκος; Που βρίσκονται Όλοι;
(Θα αναβάλλω τις σκέψεις μου.Θυμίζω παρ’όλα αυτά επιμελώς στον εαυτό μου να μην το κάνω.Ο Νίκος (Εσύ) με κοιτάει από την απέναντι θέση.Ξέρω ότι βλέπει την σύγχυσή μου και ξέρω ότι δεν έχω απάντηση.Καλύτερα να φύγω.Να βρώ έναν άλλον Κανένα,έναν που να μην με καταλαβαίνει. Ανησυχεί. Με ρωτάει αν είναι το βιβλίο μου.Ναι.Όχι.Ίσως.Είναι ποτέ μόνο αυτό; Σπανίως.Το ξέρει.Ο Καθένας το ξέρει.Μα ποιο είναι τέλοσπάντων το πρόβλημά σου;Την ίδια σκέψη έχουμε στο μυαλό.)
Τελευταία σκέψη: “Tι είναι αυτό που θέλεις?-Να φύγω.Να αδειάσει το μυαλό μου.”
Φεύγω και φτάνω στο μετρό σε 10 λεπτά τα οποία όσο και να προσπαθήσω δεν πρόκειται να θυμηθώ πώς πέρασαν.
Κυριακή 13/11/
Πάλι στις εστίες. Εγκατέλειψα τον Ricoeur. Έκανα πράγματα. Είδα τον Κανένα που έψαχνα,αυτόν που δεν με καταλαβαίνει. Διάβαζα πάλι,πεπεισμένη ότι θα ηρεμήσω τις τύψεις μου,μου έλειψε λίγη πεζή καθημερινότητα.
“Ο καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπάει,όμως ο Καθένας δεν πεθαίνει”. Πάλι τα ίδια.
[Μου είπες ότι τα γράμματά μας δεν είναι ανάγκη να είναι απαντήσεις αν δεν θέλουμε.Κατά μία έννοια αυτό που γράφω τώρα δεν είναι απάντηση στην ιστορία σου.Κατά μία άλλη ίσως και να είναι.]
Τι σημαίνει τελικά αυτή η φράση;
Σκοτώνουμε αυτά που αγαπάμε πιο πολύ;
Το κάνουμε από σφάλμα;Από απροσεξία;
Ότι σκοτώνεις μένει δικό σου για πάντα;
Γι’ αυτό σκοτώνω ότι αγαπάω;
Εγώ μόνο;Ο Καθένας; Κανένας;
Πράγματι. Ο Καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπάει.
Αλλά γιατί ο Καθένας δεν πεθαίνει;
Θυμάμαι όταν διάβαζα για τον De Sade.Κατέχοντας απόλυτα τον Άλλο,ερωτικά,σωματικά,απόλυτα πολιτικά (όπως πάντα),μπορείς να τον κάνεις δικό σου μέχρι την εκμηδένισή του.Αυτό σημαίνει όμως ένα πράγμα:παραχωρείς τον εαυτό σου για να βρει την δική του εκμηδένιση.
Ο ένας κατασπαράζει τον άλλον.
Και μένει ένας.Κανένας ή και Καθένας. Και είναι απόλυτος κυρίαρχος.(Και μόνος θα πρόσθετα.)
Αν ο Καθένας σκοτώνει αυτό που αγαπάει,αλλά ο Καθένας δεν πεθαίνει,μήπως απλά αυτός ο Καθένας,Εσύ ο Νίκος,Εγώ η Νατάσα,δεν έχει αγαπηθεί;Γιατί δεν έχουμε σκοτωθεί από έναν Καθένα;
Ο Καθένας δεν πεθαίνει.Όμως κάποιοι πεθαίνουν.Κι αν είμαστε εγώ ή εσύ αυτός ο Ένας του De Sade,τότε κανείς δεν ξέρει ποιος από τους δύο θα μείνει ζωντανός (και μόνος).Ποιος από τους δύο μας θέλει να μείνει στη ζωή με αυτόν τον όρο;
Τι γίνεται αν αρνηθώ να σκοτώσω αυτό που αγαπάω;
Θα πεθάνω ή δεν θα πεθάνω;
Πώς θα γίνει “Εμείς” να μην σκοτώσουμε αυτό που αγαπάμε,αλλά να καταφέρουμε με σιγουριά να πεθάνουμε,να μην μείνουμε κυρίαρχοι και μόνοι σε αυτήν την προσεχώς μετα-αποκαλυπτική σκηνή;
Μ’ αγαπάς; Αν ναι,τότε εγώ πρόκειται να σκοτωθώ από σένα.Κι εσύ ενδέχεται να μείνεις κυρίαρχος και μόνος.
ΥΓ. Τι δουλειά έχουν μερικά φορτισμένα λεκτικά παιχνίδια να μπλέκονται μέσα στα πόδια μου,να ανασύρουν στίχους,να κάνουν τη σκέψη μου να κάνει κύκλους;’Εχει νόημα όλο αυτό;Γιατί σου γράφω αφού δεν με νοιάζει να καταλάβεις τον συλλογισμό μου; Είναι θραύσματα,είναι απλοί ενοχοποιημένοι συνειρμοί τους οποίους ξέρω πως δεν αγαπάς.Δεν καταλήγω κάπου.Δεν ξέρω καλύτερα γιατί αυτή η φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό..Πιθανότατα όλες αυτές οι σκέψεις δεν σημαίνουν Τίποτα.
Μπορείς να το αγνοήσεις.
Ν.Ν.