Άγγελοι
Τους βρίσκω στην απουσία παραθύρων
τοίχων και στις μιμόζες όπως λικνίζονται μπροστά μου
όλο φτιαγμένες από βαμβακερά φύλλα
Τους βρίσκω στις αντανακλάσεις του νερού ή ουρανού
έτσι όπως προσεκτικά αγγίζουν κόκκινους ώμους
ξεφλουδίζοντας το δέρμα μου ανάποδα, υπερώριμο φρούτο
Τους βρίσκω στα γαλακτερά απομεινάρια ύπνου
μικροί και στρογγυλοί να πάλλονται ακόμη
με τη ναυτία να φτάνει αντίστροφα κορύφωση στις 2 π.μ.
Τους βρίσκω στα ροζιασμένα πορτοκάλια
που πέφτουν από τα πιο ψηλά κλαδιά
προς τα πάνω προς τα εσένα –
Παραλία Ψαροπούλι, 2016
κοχύλια για πλευρά διψασμένη ρουφάς την άμμο
δύο νεκροί σπόροι ροδιού σκορπισμένοι στο μάρμαρο
αποτυπώματά σου άσπρα φουσκωμένα σαν σημάδια από ψαλίδι
που πλατσουρίζουν στο βάθος πάνω από ψηλά μαύρα νερά
και τα κόκαλά σου αρχεία της χρονιάς που αραιώνει
Δαρμένοι
μια χώρα σιωπηλή πίσω
από βουνό καμένα δέντρα
όταν ο λαός μας πονάει οι δρόμοι
ηχηροί με ψιθύρους του αίματός μας
αστυνομία στα πανεπιστήμια και κάτω από τα μπαλκόνια
κομμάτια από εμάς σπασμένα από βαριές μπότες
αυτοί που χάσαμε έχουν ονόματα
έτσι ζητάμε να μας λένε παρόλο που ζούμε ακόμα
περπατάμε δίπλα στην πλατεία Συντάγματος
στην οδό Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια
οι αγκώνες μας κλειδωμένοι ενάντια στη Μεσόγειο
και ρέουμε κάτω σαν γάλα
από το αριστερό βυζί της μάνας μας
Θα γυρίσουμε αργά σπίτι απόψε
Άγγελοι ΙΙ
Και τελικά πώς φτιάχνονται οι άγγελοι;
Κάπως έτσι σιγά σιγά
ευλαβικά
Και μετά ξαφνικά σαν εκπνοή
ένα πρωινό Τετάρτης
εκεί τέλη του Μάη
Πριν καλά καλά προλάβεις
να τους χορτάσεις
Ημέρα πλυσίματος μαλλιών
Βερίκοκα στην εποχή τους και ένας βερικοκί ουρανός
Είναι πάντα Κυριακή εδώ [ βράδυ μοναχικό ]
με λίγη βροχή και μια πίτα στο φούρνο
Ο τρόπος που ανοίγει και κλείνει η πίσω πόρτα
σαν να βιάζεται να αφήσει πίσω της τη ζέστη
Πορτοκαλί σε ποτήρια και πάνω απ’ τα παράθυρα
Πόσο μακριά φαίνονται όλα κάτω από το ροζ φως
Τα δάχτυλα ανιχνεύουν μια ρηχή μήτρα
Μια ζωγραφισμένη με το χέρι εικόνα στην πόρτα
του ψυγείου με τον πυρήνα εκτεθειμένο
Φωνές από κάρβουνο στο δρόμο που κοιτάζουν
αβέβαιες, ασταθείς, ανίερες
Φοβισμένες και σημαδεμένες σαν μελανιασμένα φρούτα
Τυφλά περπατώντας
Το κενό ψιθυρίζει δυνατά
και οι μπούκλες μας μπερδεμένες
*Αγγελική Αμπελογιάννη