Τα μαλλιά μου,
οι κοντές μου τρίχες στη δεξιά πλευρά που δημιουργούν
μια ανισορροπία στο λουκ μου,
είναι τα κατάλοιπα των εφηβικών μου πράξεων.
Τότε που στα 15 μου ξύρισα τη δεξιά πλευρά των μαλλιών μου
ίσως από μόδα, ίσως ένας τρόπος να αντιληφθώ
την αστάθεια της ύπαρξής μου όπως την όριζαν μερικοί.
Κατευθείαν μου πρόσαψαν την ταμπέλα παιδιά της ηλικίας μου:
τo κορίτσι με τα ξυρισμένα μαλλιά,
το κορίτσι που γουστάρει κοπέλες,
το κορίτσι που περνάει τη φάση της.
Ποια φάση ρε;
Βάζουμε συνεχώς ταμπέλες για να ορίσουμε κάτι
γιατί νιώθουμε καλύτερα να διαχωρίζουμε τα πράγματα:
Άνδρας-γυναίκα, γκέι- λεσβία, μαύρο-άσπρο.
Δημιουργούμε δυαδικές, αντιθετικές σχέσεις
και ορίζουμε την ύπαρξή μας με το αντίθετό τους.
Το χρώμα των μαλλιών μου, ξεβαμμένο.
είναι τα χρόνια που πέρασα
να ψάχνω ποιο μου ταιριάζει… Ακόμα δεν το έχω βρει…
Όταν το βρω θα ανησυχήσω γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω
τη μονιμότητα στα πράγματα.
Τη μη σταθερότητά μου την αποδεικνύει
το βλέμμα στα μάτια μου τα βράδια.
Φοβάμαι… Ναι, φοβάμαι…
Όμως… όμως… το βλέμμα μου είναι οι τελευταίες στιγμές
που κοιτώ τη γιαγιά μου πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου
και τα δάκρυά μου ύστερα όταν μας ανακοίνωσαν ότι δεν τα κατάφερε.
Μας μάθανε να ζούμε με τον θάνατο στη ζωή μας
αφού χάνουμε τόσο ξαφνικά ανθρώπους από δίπλα μας
χωρίς να μας ρωτήσει κανείς.
Η μύτη μου… είναι μυρωδιά του ελληνικού καφέ
στο σπίτι της γιαγιάς μου,
κάθε φορά που πίνω ελληνικό τον πίνω στην υγειά της.
Είναι η μυρωδιά του αρώματός της που έχουν τα πουκάμισά της κρεμασμένα στην ντουλάπα μου.
Το στόμα μου είναι όλες οι κουβέντες
που δεν πρόλαβα να πω στον πατέρα.
Και όσες ερωτήσεις δεν έκανα ποτέ στη μητέρα μου.
Είναι οι κραυγές και τα συνθήματα
που βγάζουμε στις πορείες κόντρα στην εξουσία.
Είναι η σπασμένη μου φωνή όταν απαγγέλω τα ποιήματά μου.
Είναι ο έρωτας στα χείλη του Τάσου,
το πρώτο αγόρι που ερωτεύτηκα στα 12 μου
μα τον ξεπέρασα στα χείλη της Μαρίας,
τα πιο γλυκά φιλιά ακολούθησαν αργότερα.
Τα χέρια μου, είναι τα τσιγάρα που κρατάω πίνοντας το ποτό μου ακουμπισμένα πάνω στο μπαρ με τις φίλες μου
περνώντας τα καλυτέρα βράδια μου μαζί τους.
Τα πόδια μου είναι εκείνοι οι τόποι που δεν έχω ανακαλύψει,
στέκια που δεν έχω γνωρίσει. Ταξίδια που δεν έχω κάνει.
Τα πόδια μου είναι τα καλοκαίρια μου.
Είναι το τρέξιμό μας στις πορείες όταν μας κυνηγούν μπάτσοι
και όσα τρεξίματα θα κάνουμε για να ξεφύγουμε
κάθε φορά που εκείνοι θα μας κυνηγούν.
Βήματα.
έτοιμα να σπάσουν οδοφράγματα.
*Έλπι