Δύο ποιήματα του Πι Ταφ

Ενηλικίωση   

Αυτό το φθινόπωρο μοιάζει ως τώρα με μεγάλη καταστροφή.
Δε θα μάθω ποτέ εάν την προκάλεσα μόνος
δε θα μάθω ποτέ αν θα μπορούσα να της ξεφύγω
ξέρω μονάχα πως ήρθε.

Πιθανόν να πρόκειται για κάποιου είδους οφειλή
ή –πιο σωστά–
για τη συμπαντική νομοτέλεια
της οποίας γνώστες
ήταν οι μεγάλοι τραγικοί του παρελθόντος.


Καλούμαι να ματώσω
ήταν μεγάλη η Ύβρις που διέπραξα
και η έλευση της Τίσεως
δε με βρήκε ανυποψίαστο.

Παρελθόν, παρόν και μέλλον
γυρίζουν στο μυαλό μου τώρα κυκλικά
και το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα
είναι πως πια
δεν είμαι παιδί.


-------------------------------------------------------

Μιαν απόφαση
 
Ανεβαίνοντας την Πατησίων εκείνο το βράδυ
με μια μπύρα απ’ τις φθηνές στ’ αριστερό
στριμμένο εκ των προτέρων τσιγάρο στο δεξί
και ελαφρώς παιδεμένος
από την απόπειρα εξοικείωσης με τα καινούρια ακουστικά
σκέφτηκα ότι, τελικά, ίσως δεν είχα λόγο να έρθω.


Πώς να συστηθώ
ως ο τότε ή ο σήμερα
και πού τέμνονται επιτέλους
αυτοί οι δυο εαυτοί (…);
Η καλύτερη ψυχανάλυση, σκέφτηκα
είναι αυτή που κάνεις μόνος σου
την πιο ανύποπτη στιγμή
όταν τα δευτερόλεπτα κυλούν εις βάρος σου
και επείγει να λάβεις μιαν απόφαση.


Να σου πιάσω τη συζήτηση με μια φιλοφρόνηση
–εάν και αυτή η πιθανότητα
ήταν που έδινε στις στοιχηματικές του νου
τη μικρότερη απόδοση–
δε μου ταιριάζει.
Να ανασύρω από τη μνήμη σου
τον σεισμό του 99΄
το Euro του 04΄
ή τα χρόνια της κρίσης
θα ήταν λες και ανέσυρα
αταίριαστα προς τη συνθήκη
ωραιοποιημένα τραύματα.


Χωρίς να ξέρω εάν το κατάλαβα
είχα ήδη φτάσει.
Μα, τι κι αν διά τηλεφώνου
ο υπαίτιος των πάντων με ενθάρρυνε
–«ασφάλεια θα βρεις ξανά στο χέρι αυτού που σου ’μαθε να μισείς»
που λεν και κάτι στίχοι–
τον λόγο δε σου τον απηύθυνα.
Κι ας ήταν οι ματιές
ενθάρρυνση
κι ας έμοιαζε ο ανήφορος που πήρες
στρωμένος με φιλόξενο χαλί
–πράσινο, για να μην ξεχνιόμαστε–
το θάρρος δεν το βρήκα.


Το ξημέρωμα με βρήκε και αυτό στην Πατησίων.
Με άλλο κουτάκι μπύρας
μα από τσιγάρο και κουράγια αδειανό
σ’ έναν μονόλογο
που επαναλάμβανε
–ίσως με περίσσεια ειλικρίνεια–
«νύχτα μείνε λίγο ακόμα, σε παρακαλώ
δε φοβάμαι εσένα τελικά
στα όσα θα φανερώσει το φως της μέρας μέσα μου τρομάζω».

Πι Ταφ

*φωτογραφία: Σωτήρης