Ζαλίζομαι. Πάλι ζαλίζομαι. Όλο ζαλίζομαι.
Ποια ζέστη;
Ποια πόλη;
Ζαλίζομαι σα να χορεύω σε πολύχρωμα τετράγωνα του ’80, ή έστω του ’99.
5 ρίχτερ κ’ κάτι μου δίνουνε για τέμπο.
15 δευτερόλεπτα ζωή έχει ο χορός μου.
20 χρόνια μετά, σ’ αυτό το ίδιο σπίτι.
Μα πλέον μόνη.
Λείπουν τα πολλά αντικείμενα, λείπουν τα γαβγίσματα στο χολ, μα λείπετε κι εσείς.
Κι εγώ είμαι εδώ, χορεύω μόνη εν αγνοία μου κ’ σας κοιτώ να λείπετε.
Τρέχω κάτω από την ίδια κάσα που σταθήκαμε τότε μαζί.
Μα δεν είμαι πιτσιρίκι πια, δεν θυμάμαι πώς να αγκαλιάσω τον φόβο μου.
Νιώθω αδύναμη να με προστατεύσω, νιώθω αδύναμη κ’ μόνη.
Πρέπει να πάρω αποφάσεις, γρήγορα, σβέλτα, αγχώνομαι.
Μεγάλωσα.
20 χρόνια μετά μα δεν είμαι μεγάλη, αλήθεια δεν είμαι, δεν γνωρίζω τίποτα.
Αυτό το μωσαϊκό με ζαλίζει κι άλλο.
Το σπίτι είναι παλιό, όλα πια είναι παλιά.
Δε θέλω να γυρνάω εκεί. Δε θέλω να συγκρίνω.
Κ’ στο κάτω κάτω πέντε ρίχτερ είναι, ναι, ας μην είμαστε υπερβολικοί.
Θα βγω με ψυχραιμία έξω, αυτό θα κάνω.
Κοντεύω τριάντα, είναι ψύχραιμοι οι ενήλικες νόμιζα πάντα.
Όλα τα ξέρουν. Τίποτα δεν ξέρουν γαμώτο.
Η πόρτα μάγκωσε, η μουσική δεν ξέρω αν θα σταματήσει ή αν θα δυναμώσει κι άλλο.
Με τρομάζει λίγο αυτή η μουσική.
Η Γη χορεύει κι εγώ στέκω παιδικά πανικόβλητη σ’ αυτό το σπίτι κλεισμένη
κοιτάζοντας 20 χρόνια σε κορνίζες κλειδωμένα.
Θέλω αέρα.
Παύση.
Κενό.
Τελείωσε;
Ντύσου, τσιγάρα, κινητό, κλειδιά, μη τρέμεις, είναι όλα καλά.
Είναι όλα στη θέση τους, φύγε.
Μη κοιτάξεις τίποτα.
Άνοιξε την πόρτα ήρεμα κ’ φύγε.
Τηλέφωνο. Ποιον να πάρω τηλέφωνο;
Είναι όλοι καλά; Πρέπει να είναι όλοι καλά.
Φοβάμαι περισσότερο τώρα που η μουσική σταμάτησε.
Τι παύση είναι αυτή;
Δε μπορώ να πάρω τηλέφωνο.
Ας είσαι καλά. Ας είναι καλά κι εκείνος. Κι εκείνη ας μην αγχωθεί για μένα, είμαι καλά.
Πρέπει να της το πω.
Παύση κ’ στα δίκτυα, μα πρέπει να ξέρω, πρέπει να ξέρουν.
Δεν ήταν τίποτα, ένας χορός ήταν, είμαστε όλοι καλά.
Μη φωνάζετε, μη κλαίτε, μη μου μιλάτε, σκέφτομαι!
Μου είστε σημαντικοί.
Σας είμαι σημαντική. Είμαστε όλοι σημαντικοί.
Παύση.
Κενό.
Τελείωσε.
Η τύχη κ’ οι τοίχοι είναι δυο λέξεις που ηχούν το ίδιο.
Η τύχη κ’ οι τοίχοι δεν σημαίνουν το ίδιο.
Η τύχη κ’ οι τοίχοι έχουν ρωγμές 20 χρόνια μετά.
Η τύχη κ’ οι τοίχοι χόρεψαν κ’ πάλι σε μελωδία αισθητή,
μα
η πραγματική μουσική μας κρύφτηκε κ’ πάλι στην παύση, να μας θυμίσει πόσο σημαντικοί είμαστε κ’ πόσο σημαντική είναι κι εκείνη για εμάς.
Αθήνα.
Καλοκαίρι 2019.
Παύση.
Τζο Λέμον