Δεν μπόρεσα ποτέ να συνηθίσω αυτούς τους τοίχους. Μου ήταν και θα είναι πάντα ξένοι. Αν πνιγώ βγαίνω στο μπαλκόνι, βλέπω τις νεραντζιές στα διαλυμένα πεζοδρόμια από τις ρίζες τους. Αν φυσήξει αεράκι θα είναι μουντό. Τα καλοκαίρια, όπως αυτό εδώ, βλέπω κάτι καινούριο. Ο χρόνος μου πολύς αναζητά όλο και κάτι, κάτι που πιο πριν δεν είχε προσέξει.
Φέτος πρόσεξα απέναντι μία, στολισμένη με σουβλερά κοκκινάδια, καυτερή πιπεριά. Η γιαγιά που την πρόσεχε δεν έβγαινε ποτέ έξω. Δίπλα μου το γειτονικό μπαλκόνι με τα παιδιά να παίζουν στα κινητά μού θύμισε κρυφτό, για φαντάσου! Ένα κρυφτό που είχε πάθει νεκροφάνεια. Ένα σπουργίτι, ένα ατύχημα ελαφρό με περίσσιες φωνές, και ένα κορίτσι κοραλλί με το βήμα του κάπως χαλαρό. Άλλο ένα καλοκαίρι βαρετό!
Σήμερα όμως περίμενα εκείνη. Το μπαλκόνι κλειστό από ώρα. Ενώ έξω του όλα όσα έβλεπα καθημερινά συνέχιζαν το μοτίβο που τους είχε δοθεί απαραβίαστο. Καθίσαμε μαζί, μιλήσαμε με λόγια, με χέρια, με μάτια κι αναπνοές. Τα άλλα όλα θαμπά, ένα χέρι τρεμουλιαστό, μία εικόνα ενός προσώπου να με κοιτά και χάδια, χάδια πολλά με φιλιά. Ένας ωκεανός που σαλεύει από ρεύματα υποχθόνια δείχνοντας μόνο μία βελούδινη όψη. Ένας ωκεανός συναισθημάτων, χαρά, λύπη, οργή, φόβος. Πήρα φόρα και βούτηξα, άφησα το ρεύμα να σύρει όλο μου το κορμί, κλειστά μάτια και αυτιά. Τότε έγινε! Ενώ ήμουν παρασυρμένος στα ρεύματα τα λυτρωτικά, κάτι τάραξε βυθό και επιφάνεια. Άρρυθμα κύματα, ταραχή, βόμβος, και μάτια να χωρίζονται. Τα κύματα έγιναν δίνες. Η ήρεμη βελούδινη όψη, κάμπος με λευκά πρόβατα που βελάζουν παφλασμούς. Ποιανού θεού μανία σάς ελέγχει;
Όλα μέσα μου χυτά, όλα τα συναισθήματα έγιναν ένα. Έχασα το χέρι, το πρόσωπο, και τα χάδια. Το σώμα διασπασμένο να επιπλέει, ένα με τον ωκεανό. Φαντασία μη θεοποιείς τέτοιες στιγμές, ήταν πραγματικός ο σεισμός. Και μάλλον χάλασε τα πάντα που γνώριζα εκεί έξω.
Φρίγκορ