Φέτος το καλοκαίρι ο ήλιος μου έχει κάψει το δέρμα και ακούω το αίμα μου να βράζει μέσα στις φλέβες μου.
Κλείνομαι στα ίδια μέρη από συνήθεια πια.
Δεν είμαι σίγουρη αν περνάω μόνο εγώ αυτό το μαρτύριο, εφόσον δεν υπάρχει κανένας άλλος σε αυτή την πόλη να το επιβεβαιώσει.
Όλοι έφυγαν βιαστικοί με την πρώτη άδεια για τα χωριά τους ή για κάμπινγκ σε νησί β΄ κατηγορίας.
Κάθομαι και κρατάω τα ντουβάρια μην τυχόν και πέσουν από τη θέση τους.
Και είναι μεγάλη ευθύνη αυτή.
Στα λεωφορεία δεν φοβάμαι μην τυχόν ακουμπήσουμε ο ένας τον άλλον
Μόνο μην ακουμπήσουν τα μπούτια μου το αριστερό το δεξί.
Οι τοίχοι γύρω μου μιλάνε για επαναστάσεις και οπαδικά, στις άδειες καφετέριες δεν σερβίρουν πια καφέ παρά μόνο μοχίτο φράουλα κι αντισηπτικά και κοντεύω να φάω τα δάχτυλά μου από την πείνα.
Μεθάω από το πρωί και ανεβοκατεβαίνω την Πανεπιστημίου μέσα στο μεσημέρι αφού έτσι κι αλλιώς κανείς δεν μπορεί να διαπιστώσει οτι παραπατάω σε κάθε βήμα.
Στις άδειες στάσεις τρόλεϊ αφήνω κι από μια λίμνη ιδρώτα που μου γαργαλάει τα πόδια.
Δεν κινείται τίποτα.
Η ησυχία μου έχει διογκώσει το κρανίο.
Νιώθω σοβαρά ότι χάνω κομμάτια του εγκεφάλου μου με κάθε μεγάλο καύσωνα.
Ένας βαθμός παραπάνω στο θερμόμετρο είναι και μια ανάμνηση λιγότερη. Αρχίζω να θυμάμαι από τα δέκα και μετά.
Ίσως είναι για καλό, ίσως ξεχάσω και τα παιδικά μου τραύματα χωρίς να σκάσω φράγκα σε ψυχιάτρους και φάρμακα που θα με παχύνουν κι άλλο.
Διψάω αφόρητα πολύ.
Έχω κατεβάσει τόσα λίτρα νερό που αποτελούμαι πλέον 95% από αυτό το άγευστο υγρό που καταπίνω βεβιασμένα για να μη λιποθυμήσω και με φάνε οι αρουραίοι της Ερμού.
Τα βράδια δεν κλείνω μάτι. Ανταγωνίζομαι τον ανεμιστήρα σε σβούρες ανά δευτερόλεπτο.
Με νικάει πάντα αλλά η εξάσκηση είναι αρετή και είμαι σίγουρη ότι μέχρι να έρθει Σεπτέμβρης θα τον έχω ξεπεράσει έστω και μια φορά.
Θα ‘ναι σαν καλοκαίρι αλλά δεν θα ‘ναι.
Θα ναι λύτρωση για μας που δε μας πάνε καθόλου οι ανάλαφρες λαμπερές μέρες αλλά και το κρύο τον χειμώνα μας σκίζει τα κόκαλα.
Θα ναι και τάφος ανοιχτός να θάψουμε αυτά που παραμελήσαμε λόγω εποχής, να μην τα δει ποτέ το φως.
Με συμβούλεψαν να μη μείνω εδώ για φέτος.
Εγώ πείσμωσα χειρότερα και ορκίστηκα να μη φύγω ακόμα κι αν οι άδειοι δρόμοι με μασήσουν ασάλιωτη.
Σίγουρα όσο περνάνε οι μήνες θα κάνω όλο και λιγότερα τσιγάρα μέσα στη μέρα.
Θα κατεβάζω λιγότερες Παναγίες στη δουλειά.
Θα νιώθω σε όλο και μικρότερες ποσότητες την ανάγκη για περιττό φαγητό.
Οι εφιάλτες μου θα λιγοστεύουν βράδυ το βράδυ και τα πρωινά θα ξυπνάω χωρίς ανάγκη για καφέ.
Θα ερωτεύομαι με περισσότερη λογική παρά συναίσθημα και άτσαλο ενθουσιασμό.
Θα μάθω να μην περιμένω ένα τηλέφωνο που ξέρω πως δεν θα ρθει και θα εκτιμώ τα δυο τηλεφωνήματα που όντως λαμβάνω.
Δε θα με νοιάζει μην τυχόν απογοητευτεί κανείς από τις επιλογές μου και δεν θα ρολάρω τα μάτια μου στην ιδέα οτι κάποιος εκεί έξω περιμένει μεγάλα πράγματα από μένα.
Κάθε φορά που με τρώει η ζέστη σκέφτομαι οτι έκανα μαλακία που δεν φόρεσα λιγότερα ρούχα να μη σκάω και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα όπως όταν σου επιτρέπω να μπεις ξανά στη ζωή μου.
Να τα αγκαλιάσω τα λάθη μου και να τα αποδεχτώ, αλλά είναι καιρός για καινούρια.
Ηοpe