Χθες πέθανα.
Προχθές πέθανα.
Και αντιπροχθές.
Για να μην κουράζω, πεθαίνω σταθερά και μονότονα εδώ και καμιά εφτακοσαριά
μέρες.
Πεθαίνω όμως λίγο, λίγο με δόσεις (κι εδώ, με δόσεις)
ποτέ ολότελα, ποτέ ολοκληρωτικά.
Ο άγιος χρόνος ορίζει την οριστική ήττα.
Έχω όλα τα συμπτώματα του νοσηρού φευγιού, όλες τις ανέλπιδες έννοιες
τα «αν», τα «γιατί», τα «άμα» και τα «ίσως».
Πεθαίνω τα πρωινά,
τα απογεύματα,
τα βράδια.
Στις συζητήσεις των φίλων,
στον έρωτα της γυναίκας μου,
στα διαβάσματά μου,
στα γραψίματά μου.
Στα πεζοδρόμια,
στα φανάρια,
στις σκάλες, ιδίως στις σκάλες,
στην πολυθρόνα της ψυχιάτρου,
στα γέλια και στα νεύρα μου,
πριν τον ύπνο μου και μετά τον ύπνο μου.
Τρομοκρατία, τρομοκρατία, τρομοζωΐα.
Είναι θάνατος ή αυτοκτονία;
Νοιώθω ή νομίζω;
Απλοί, λιτοί πανανθρώπινοι θάνατοι
ή συντηρητικά σκηνοθετημένες βουτιές απ’ το μπαλκόνι;
Σχεδιασμένες με εμμονική σκηνογραφία, με συλλογική συνείδηση,
σε ένα σαθρό οικογεν… ή…
Σκατά, τα παρατάω… πάω για οχτάωρο.
*O Δ.Α.Μ. είναι διαχειριστής των σελίδων Μικρό Βιβλιοπωλείο και Παρά-ποίηση.