Είμαστε φτιαγμένοι κατά 70% από νερό. Το νερό είναι ζωτικής σημασίας για όλα τα όντα του πλανήτη. Ενός πλανήτη που φέρει πλάσματα που τους πήρε αιώνες να φτιάξουν τους μηχανισμούς αυτοσυντήρησής τους. Να διαιωνίσουν τα ένστικτά τους και να μάθουν να φυλάγονται.
Τελευταία, όπου κι αν βρεθώ βλέπω γύρω μου νερό.
Απέναντί μου ο πίνακας δείχνει ένα πλοίο στη θάλασσα. Μου δίνει την εντύπωση ότι κουνιέται. Και η θάλασσα. Και το πλοίο. Και όλα. Νιώθω ότι οι νευρώνες του εγκεφάλου μου έχουν τεντωθεί και ενωθεί νοητά με το κατάρτι του ζωγραφισμένου πλοίου απέναντί μου. Και κουνούν κι εμένα νωχελικά, δεξιά αριστερά, σαν να προσπαθούν να με πείσουν ότι κουνιέμαι κι εγώ μαζί τους. Σαν να προσπαθούν να με πείσουν ότι είμαστε όλοι μαζί στη μέση του ωκεανού και κουνιόμαστε. Και όλα αυτά τα συγκρατούν οι νευρώνες μου. Το πλοίο, τα πανιά, τα σχοινιά. Κι ότι με μια μου κίνηση μπορώ να τα διαλύσω όλα. Αρκεί οι νευρώνες μου να πάψουν να με ακούν κι από καλοδεμένα κατάρτια να γίνουν κορδέλες που μπερδεύονται με τα σύννεφα. Κι εγώ -άχρηστη πια χωρίς νευρώνες- να βυθιστώ στον ωκεανό κι όσο κατεβαίνω να γίνομαι χρυσή άμμος που θα κάτσει απαλά στον πάτο της θάλασσας.
Ζούμε 100% από τύχη. Γιατί, από τα εκατομμύρια σπερματοζωάρια, ένα κατάφερε να επιβιώσει και μεγαλώσει και να αναπτυχθεί τελικά σαν αυτόνομος οργανισμός. Τα δάχτυλά μας φέρουν ένα αποτύπωμα επίσης μοναδικό που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά. Ο γείτονάς μου, ο Σέρτας, μου είπε ότι αυτό το έγραφε το κοράνι πολλά χρόνια πριν το ανακαλύψει η επιστήμη. Κι εγώ του είπα ναι το ξέρω, χωρίς να το ξέρω, και συνέχισα το ψέμα μου λέγοντας πως στο πανεπιστήμιο μελετήσαμε κάποια αποσπάσματα του κορανιού. Δεν ξέρω γιατί είπα αυτό το αχρείαστο ψέμα. Ίσως γιατί με πείραξε που το έγραφε το κοράνι πολλά χρόνια πριν το ανακαλύψει η επιστήμη. Κι εγώ ήθελα να υπερασπιστώ την επιστήμη που ακόμα κι αν το ανακάλυψε χρόνια μετά, αποτίμησε φόρο τιμής στο κοράνι και το δίδαξε στα πανεπιστήμια.
Τον τελευταίο ενάμιση μήνα το νερό έγινε ο καλύτερός μου φίλος. Ήπια πολύ γιατί ένιωθα τον οισοφάγο μου να ξεραίνεται. Ένιωθα πως κατάπινα καρφιά, τα οποία είχαν πάνω τους άλλα καρφιά και όλα μαζί έκαναν αγώνα δρόμου στον οισοφάγο μου σαν σπερματοζωάρια. Μόνο που δεν γλίτωσε μονάχα ένα. Αλλά όλα. Κι όλα αυτά κάνουν ένα πάρτι στην κοιλιά μου τώρα και δεν ξέρω αν θα τα γεννήσω ή όχι. Πρέπει δηλαδή να τα γεννήσω γιατί νομίζω θα κάνουν ζημιά στο στομάχι μου.
Τρώω κάθε μεσημέρι μια μερίδα φαί και σαλάτα. Βουτάω ψωμί στο λάδι μέχρι κάθε ίνα του υδατάνθρακα να απορροφήσει όλο το λίπος του λαδιού. Το φαί κατεβαίνει τόσο δύσκολα σε σχέση με τα καρφιά που έχουν πάνω τους άλλα καρφιά. Κι έτσι νομίζω έχω καρφιά στην κοιλιά και το φαί μένει κάπου στον οισοφάγο χαμηλά. Βδομάδες ολόκληρες λαιμαργίας και όλο το φαί είναι ακόμα κάπου στον οισοφάγο χαμηλά. Γι’ αυτό πίνω νερό. Γιατί είμαι 0% νερό πια. Κι έχω άλλο 70% να συμπληρώσω. Θα προλάβω; Δε ξέρω. Δε ξέρω πώς να κάνω πράξεις. Μήπως με το νερό και το φαί τρέφω τα καρφιά; Μήπως εγώ, ο ξενιστής τους, τους δημιουργώ ένα φιλόξενο περιβάλλον; Μου φαίνεται πως εγώ είμαι περισσότερο ξένη στον οργανισμό μου, παρά αυτά. Κι αν ξέμπλεξα με τους νευρώνες, που έγιναν κατάρτια και μετά κορδέλες, με το στομάχι γεμάτο καρφιά πώς θα ξεμπλέξω;
Μήπως να σταματήσω να τρώω;
Κι αν σταματήσω να τρώω τι θα γίνει; Μάλλον θα βρεθώ κάπου αλλού. Κάπου που ο χωροχρόνος έχει άλλες διαστάσεις. Κάπου που δεν υπάρχουν σίγουρα καρφιά με άλλα καρφιά καρφωμένα επάνω τους και που μπορεί να μπορώ επιτέλους να κάνω πράξεις. Κάπου που θα ’μαι ελαφριά, χωρίς πράγματα σφηνωμένα μέσα μου. Κάπου που θα μπορώ να πλάθω τα πράγματα όπως μ’ αρέσουν. Χωρίς γωνίες, χωρίς αγωνίες, χωρίς πεπτικές δυσλειτουργίες, σαν νερό.
Ίσως πρέπει να γίνω νερό. Μάλλον γι’ αυτό πίνω τόσο νερό. Πρέπει να γίνω 100% νερό.
ziggyerie