της Μαριανίνας Καλοκαιρινού
Ήταν μια νεκρή στιγμή
χωρίς καμιά κίνηση
όταν έσβησαν τα φώτα από μόνα τους,
γιατί δεν χρειαζόταν να υπάρχουν.
Ένας καπνός μόνο φύσαγε
από τα στόματα που ξεχάστηκαν έξω,
τα παγωμένα μάτια είναι πάντα μπλε
και σιωπηλά.
Οι σκύλοι τρέχουν στους τάφους και στα χώματα,
προσέχουν μην κάνεις κάποια λάθος κίνηση
και στεναχωρήσεις τα αφεντικά τους.
Εσύ ρίχνεις το στάρι και σπας το πιάτο,
τα βρωμόπουλα της πόλης να ρθουν να φάνε
και μετά να σηκώσουν μια καθαρή ψυχή στον ουρανό.
Ίσως γι’ αυτό υπάρχουν τόσα βρωμόπουλα στην Αθήνα,
πρέπει να ισοσταθμιστούν με τις ψυχές μας.
Η γάτα, που πάλι θέλει να πάει ψηλότερα από το σπίτι,
ακούει και σου λέει:
«τα νεκρά δέντρα δίνουν χώρο στον άνεμο
να σπάσει τα κλαδιά τους να τα κάνουμε μάσκες,
μέσα σε αυτό το πρωινό, που δεν μας βλέπει κανείς,
να είμαστε άνθρωποι με τα κλαδιά στο κεφάλι
και τη θάλασσα στα πόδια».
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, αυτό το πρωινό να περάσουμε απέναντι
και ο δρόμος όλο ανέβαινε και ανέβαινε,
ο αέρας μάς έφερνε τα κύματα στο πρόσωπο
να μας σπρώξουνε σαν χίμαιρες
μήπως πάμε να πέσουμε μέσα μας.
Όμως εμείς ανεβαίναμε τον δρόμο δρόμο
πάνω από τα παράθυρα και τις πόρτες
και φτάσαμε τελικά σε αυτή την ταράτσα
που τόσο καιρό στεκόσουν εσύ και τα σύμβολά σου
με μάτια κίτρινα και κόκκινα πολύ υγρά,
-σημάδι κακής υγείας-
και έπινες φθηνόκρασο χωρίς κανένα βρωμόπουλο τριγύρω
και κάπνιζες και πολύ.
Φύσαγε πάνω σου ο καπνός και έστελνε τις στάχτες σου να πέσουν άσπρες στους κήπους μας,
σκοτώνουν τα κακά σκουλήκια
και φέρνουν κατάθλιψη
γιατί σημαίνουν ότι μέσα στο χαρωπό μπλε
κάπου φυτρώνει το αληθινότερο μαύρο
και γι’ αυτό δεν ντραπήκαμε και ποτέ.