Πρόσθιο

Πρόσθιο

Το μόνο που μας κρατά ζωηρές Ιούλη μήνα μέσα στον αστικό αυτό

καύσωνα – το ότι δε σταθήκαμε ενάντιες στα πάθη μας, στη σχολή αυτή,

της χαλιναγώγησής τους.

 

Μπορέσαμε καλοκαίρια ολόκληρα να βουτάμε μέσα στα πάθη

τ’ ασυγκράτητα, τα ξεμυαλίσματα που συντροφεύονται από σκανδαλώδη

κουνήματα, ιδρώτες μοσχομυριστούς κι ηλιοκαμμένες μύτες.

 

Να μην τιθασεύουμε τις αφέλειές μας που γίνονται όλο και πιο

σκανδαλιάρες με τ’ αλάτι το θαλασσινό, με μόνη τους έγνοια τις ζημιές

κυρίως μ’ εξομολογήσεις δίχως ψήγματα μιας έστω υποτυπώδους συστολής.

 

Μάθαμε να βουτάμε από αυτοσχέδιους βατήρες και να συνεχίζουμε κάτω

από τα γαλανά νερά στ’ ανάμεσα των νησιών ή των οδών της συνοικίας

της Κυψέλης που στα μέσα του Αυγούστου μας πιάνει πλήξη που

επιπλέουμε κάπου στην οδό Κεφαλληνίας και όχι στο Φισκάρδο.

 

Να συνεχίζουμε ασταμάτητα με πρόσθιο, να θαυμάζουν οι παραθεριστές

από τα βράχια τους καλοσχηματισμένους κώλους μας μέχρι να κουραστούν

τα πόδια μας απ’ το άνοιξε-κλείσε.

 

Για τώρα καλά μπάνια·

και για το φθινόπωρο ευχόμαστε πιασμένους προσαγωγούς και

ξεφλουδισμένες πλάτες.

 

ε.β.

 

*φωτογραφία: Martin Parr, The Last Resort