Το Σάββατο είναι νησί αρχαίο, ανήκει στο νησιωτικό σύμπλεγμα των ημερών της εβδομάδας, και τα νερά που γλείφουν και πλένουν τις ακτές του τού σμυριδώνουν την κορόνα που φοράει στο παλαβό κεφάλι του, χαρίζοντάς του τη μαρμαρυγή του Εφικτού.
Το Σάββατο, αν την κρυστάλλινη ώρα αφουγκραστείς την ανάσα του, θα διακρίνεις την αμφιρρέπεια ανάμεσα στο πιθανό-τα-πάντα-να-συμβούν και στο πιθανό-να-μη-γίνει-τίποτα. Να έχεις στον νου σου την πιθανότητα πως τίποτα δεν θα συμβεί, αλλά να μη λησμονείς την αριστερή πλαγιά της αμφιρρέπειας.
Το Σάββατο ο έρωτας κρατάει το καπέλο του ακουμπισμένο στο στήθος με γαντοφορεμένα χέρια ταχυδακτυλουργού, και περνάει το κατώφλι της Στιγμής με όλη την άνεση του κόσμου, σαν να έμπαινε στο σπίτι του.
Το Σάββατο είναι μέρα μελαγχολική, γιατί έχει τον νόμο του: τη μυστική απαίτηση του κυνηγητού της ευτυχίας (που πολλές φορές καταλήγει στο κυνήγι της ουράς σου), εξαιτίας μιας υποδόριας υπόσχεσης για το Ευκταίο, που τη νιώθεις σαν χτύπο του κορμιού σου.
Το Σάββατο φοράει εσθήτα αστερωμένη με χίλιους κρυφούς σκοπούς, οι οποίοι, αλίμονο! μπορεί να πέσουν στο δάπεδο των χαμένων ευκαιριών σαν χρυσόσκονη που τινάχτηκε από ολόμαυρο μανίκι.
Ι. Παπαδόπουλος
*φωτογραφία: Πρίγκιψ Κρίνος