Είμαι το παιδί των στείρων μητέρων.
Ο πατέρας της αγέννητης Φαίδρας.
Ο αιώνιος σύζυγος των παραμελημένων γυναικών.
Το πόδι του ακρωτηριασμένου.
Η παιδική χαρά στη Γάζα.
Ο βαπτισμένος νόθος.
Οι οργασμοί των παρθένων.
Είμαι το σκουπίδι των συμβολαίων της λογικής.
Ο έσχατος των τεθλιμμένων.
Οι αποκοτιές του ανελέητου έρωτα.
Το δάκρυ που το έγλειψαν σκυλιά.
Είμαι η στάχτη στα οροπέδια.
Το χαμόγελο των πεθαμένων.
Είμαι ο θρήνος του τέλους, στην αρχή.
Η αποβολή της πραγματικότητας.
Που την ξέρασε η ύπαρξη στους υπονόμους.
Είμαι η βλέννα η ολάνθιστη.
Οι καταρράκτες των μηρών σου.
Είμαι το σκότος μες στο φως μου.
Είμαι εγώ που δεν υπήρξα.
Αποχωρώ στην Αυτοκρατορία της αμφιβολίας.
Δ. Α. Μήλιος
*πίνακας: Fikret Mualla, “Sari Elbise” (1961)
